Ω! Οι αποχωρισμοί!! Τα πρώτα μαρτύρια της ζωής του ανθρώπου. Κι ωστόσο απαραίτητα. Για να περάσουμε από την απόλυτη υποταγή στους νόμους της Ανάγκης, στην πλήρη εξάρτηση από τη φροντίδα των οικείων και ύστερα, αρκετά ύστερα για τον άνθρωπο, στην κατάκτηση της ικανότητας για αυτοσυντήρηση.
Όμως, και με την ικανότητα της αυτοσυντήρησης κατακτημένη, ο άνθρωπος κινδυνεύει να πέσει στην παγίδα της πιο στείρας μοναξιάς.
"Αν λείψει η προσοχή ενός βλέμματος, η στοργή μιας φωνής, ένα απαλό χάδι, η θέρμη μιας χειρονομίας, αν απομείνει χωρίς κάποιο αγαπημένο πρόσωπο να του επιστρέφει το πρόσωπό του, ο άνθρωπος, χαμένος, αποβαίνει στο σώμα του όγκος σάρκας που επανέρχεται στην ανωνυμία, ακινητοποιείται ως προς το γίγνεσθαι εαυτού, περιορίζεται στο διάλογο με το σώμα του χρησιμοποιώντας φαντασιώσεις και υποκατάστατα".
Φρικτά πράγματα λέει η Φρανσουάζ Ντολτό! Φρικτά!
Σε όλη μας τη ζωή τρόπους αναζητούμε να απαλύνουμε την οδύνη της μοναξιάς μας. Αλλά οι τρόποι μέσα στον ορισμό του ανθρώπου βρίσκονται. Στη γλώσσα που γίνεται κατανοητή από τον άλλον. Στη χαρά της επικοινωνίας. Στο έργο της δημιουργίας.
Και σιμά σ' αυτά η ευλογία της Φύσης. Αυτής της άλλης Μητέρας που επιμένει να μας περιέχει παρ' όλα τα δικά μας τα εχθρικά φερσίματά μας.
Ναι, ναι! Η Φύση επιμένει να φυλάττει για τον άνθρωπο ευλογημένους τόπους, να απαλύνει την οδύνη της μοναξιάς του. [...]
Ότι ιδού έρχεται ένα φως που ο άνθρωπος οφείλει να το μεταμορφώσει σε χαμόγελο για τον άλλον. Θα είναι το τεκμήριο για τη χαρά της συνάντησης. Δηλαδή της μετάβασης από ένα κατώτερο σε ένα ανώτερο επίπεδο τελειότητας.
Θα έρθουν ήχοι. Μπορεί από ψαλμούς αγγέλων, μπορεί από θορύβους δαιμόνων. Σ' αυτό το σύνορο ο άνθρωπος οφείλει να μάθει να λέει το δικό του τραγούδι.
Θα έρθει μια νοστιμιά κι ευθύς η Γεύση οφείλει να την κυβερνήσει.
Θα έρχονται ξανά και ξανά εκείνες οι ευωδιές της από τα παιδικά μας χρόνια συναπαντημένης λεβάντας. Ας είναι έτοιμη η Όσφρηση να τις υποδέχεται στο Μέγα Ανάκτορο της Αθωότητας. Την αύρα τη λεπτή και το αψύ δρολάπι χρωστά η αφή να μεταπλάθει σε νόημα-ζωή αυτού του κόσμου.
Και μετά ας έρθουν οι στοχασμοί να μας παιδαγωγήσουν.
ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ, Αλέκος Σπανίδης, Φιλόλογος & Βέτα Γεωργιάδου, Νηπιαγωγός
Περιοδικό "Φιλόλογος", τευχ. 138
4 σχόλια:
Ελενίτσα μου γλυκειά. Πολύ καλή η ανάρτησή σου.
Αν την καλο-κοιτάξεις έχει αρκετές προεκτάσεις...με κέντρισε...
Να 'σαι καλά Ψυχολόγε! Καλό βράδυ!
Καλησπέρα, Έλενα!
Υπάρχει διαφορά μεταξύ μοναξιάς και μοναχικότητας. Κανείς δεν νιώθει μόνος, αν νιώθει την παρουσία Εκείνου στη ζωή του. Κι όσο για τη μοναξιά, θαρρώ πως πολλές φορές είμαστε κι εμείς υπεύθυνοι για την "ύπαρξή της".
Θα μπορούσα να πω πολλά για όσα διάβασα. Όμως κρατώ το φως που μεταμορφώνεται σε χαμόγελο και τις ευωδιές των παιδικών χρόνων!
Σημ: Σε περιμένει ένα δωράκι στην "αυλή μου"!
http://anthiteacherwoman.blogspot.com/2010/01/blog-post_11.html
Πώς να διαφωνήσω μπροστά στην Αλήθεια, Ανθή μου;
Όπως λέει κι ο Λειβαδίτης όμως: Οι άνθρωποι, σύντροφε, ζουν απ' τη στιγμή που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων". Ο άνθρωπος δε ζει ολομόναχος, που λέει και μια φίλη!
Κι εγώ κρατώ τα Δώρα της Φύσης, τη χαρά της επικοινωνίας...
Σ' ευχαριστώ κι από δω για όσα καλά γράφεις στο μπλογκ σου! Εύχομαι καλή δύναμη, καλή φώτιση στη ζωή σου και καλή συνέχεια στο μπλογκ σου!
Δημοσίευση σχολίου