Τί είναι όμως η διαφάνεια μας είναι γνωστό. Μας είναι τουλάχιστον, εμάς των Ελλήνων, δεδομένη εξ ουρανού. Επομένως το δύσκολο δεν είναι αυτό. Είναι να την κατεβάσουμε -την διαφάνεια εννοώ πάντοτε- από κει ψηλά και να την εφαρμόσουμε στα αισθήματά μας, στις αισθήσεις μας, στις ιδέες μας. Να βλέπουμε, άσχετα, κάποτε κι εναντίον του κατασκευασμένου μας υπερεγώ, μες απ' το πρώτο και το δεύτερο και το τρίτο επίπεδο, ποιοί πραγματικά είμαστε και κατ' ακολουθίαν ποιοί θα μπορούσαμε να είμαστε. Πώς όμως να γίνει; Ζούμε στον αιώνα της ευκολίας. Εδώ πέρα ως και τα λόγια, εάν δεν είναι του καφενείου, δυσκολεύονται να περάσουν -μια περίπτωση που ν' αυτοκτονήσουν όλοι οι Mallarme του κόσμου. Η ιστορία αυτή, όπως θα 'λεγες κι εσύ, δεν έχει τέλος. Περάσαμε από την αισθηματολογία στον υπεραισθητισμό κι από κει στην εγκεφαλικότητα κι από κει στην πολιτικοποίηση. Τα πάντα θα 'λεγες είναι ικανός να σοφίζεται ο άνθρωπος φτάνει να μην υποχρεωθεί να κοιταχτεί καταπρόσωπο. Κι από την πλευρά του κοινού: να μην εκτεθεί ανεπανόρθωτα.
Οδυσσέας Ελύτης, Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, Ύψιλον/βιβλία, Αθήνα 1980
4 σχόλια:
Πόσες φορες αραγε εχουμε εκτεθει ανεπανόρθωτα...
Καλημερα Ελενα και καλη χρονια να χεις
Και ρωτώ: ως κοινό; ή γενικά;
Όπως και να 'χει Μαρία μου η επιλογή της έκθεσης είναι ρίσκο μεγάλο και μπράβο μας αν το 'χουμε τολμήσει.
Μα και ως δημιουργοί πέραν του κοινού εκτιθέμεθα. Κι όπως λέει κι ο Ελύτης "Μια από τις πιο μεγάλες ηδονές ενός συγγραφέα είναι ότι εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Εάν δεν είναι κρυψίνους -ανάγνωθι μέτριος- ξέρει ότι θα κάνει τέχνη από τις αδυναμίες και από τα πάθη του, πάει να πει θα τις μετατρέψει σε αρετές".
Καλή χρονιά και σε σένα Μαρία μου!
Καλημέρα Έλενα και καλή χρονιά!
Πολλές φορές ο άνθρωπος στη ζωή του μαθαίνει να κρίνει τους άλλους (κάποτε και να τους κατακρίνει), αλλά δεν είναι εύκολο να πάρει τον καθρέφτη, με τον οποίο μπορεί να δει το πρόσωπό του. Έτσι, κτίζει το υπερεγώ του και απομακρύνεται από το στόχο του (την αγάπη στους άλλους), αφήνοντας το χρόνο να περνάει. Όπως όμως αναρωτήθηκε ο Μέγας Βασίλειος ''ο χρόνος δεν είναι καθρέφτης της αιωνιότητας;''
Εμείς και το καλομαθημένο υπερεγώ μας που, ενώ το 'χουμε βολεμένο να μη μας κακοπαθαίνει, στην ουσία πάσχει και κατά συνέπεια πάσχουμε κι εμείς...γιατί απομακρυνόμαστε, όπως σωστά είπες, από εκείνο το στόχο που είναι η υπέρτατη θεραπεία της ψυχής.
Θεωρίες...όλα αυτά δοκιμάζονται στην πράξη και γίνονται αισθητά και βιώνονται μόνο με καλή θέληση και ανοιχτή καρδιά...
Καλή χρονιά Ανθή!
Δημοσίευση σχολίου