Kάποτε θα θυμηθώ κάτι τόσο ωραίο, θά 'ναι φθινόπωρο σ' εκείνη τη μικρή πάροδο με τα υαλοπωλεία, εκεί που, όταν ξεπέσαμε, ο πατέρας πουλούσε ονειροκρίτες ― από τότε δεν ξαναβγήκα απ' τ' όνειρο κι όμως κρύωνα, αλλά μπορούσα τουλάχιστο να παραδοθώ στ' ανώμαλα πάθη μου: τη μελαγχολία ή το συνωστισμό ― γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, εγώ κανέναν ποτέ δεν αγάπησα κι αυτό το τρυφερό βλέμμα μου ήταν για εντελώς ιδιωτική χρήση
σαν την αθανασία των ποιητών.
σαν την αθανασία των ποιητών.
Τάσος Λειβαδίτης
2 σχόλια:
υπάρχουν αλήθεια ανώμαλα πάθη, ειλικρίνιες;
κ αν ναι, ίσως μόνο για ιδιωτική χρήση... στη ζωντάνια κ την αθανασία των ποιητών... όπως αναφέρει ο Τάσος Λειβαδίτης...
καλό βράδυ να έχεις...
Καλησπέρα προφήτη μου...
Νομίζω πως αυτά τα πάθη της μοναξιάς υπάρχουν μέσα μας, σε άλλον λιγότερο, σε άλλον περισσότερο...και ναι, μόνο για ιδιωτική χρήση...θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου ότι υπάρχουν και στη ζωντάνια και στην αθανασία των ποιητών! (μια άλλη μορφή ζωής, ενν. η αθανασία)
Καλό σου βράδυ!
Δημοσίευση σχολίου