Φθινοπωρινό τοπίο

Ακόμη ταξιδεύω σε δρόμους ακυβέρνητους
μ’ ένα σεντόνι αχνισμένο
πάνω απ’ το κεφάλι μου. Κοιτώ ψηλά.
Ο άλλοτε μπροστάρης ήλιος τώρα με τυφλώνει,
καθώς τον κοιτώ επίτηδες.
Άλλοτε το γαλάζιο σπάει
-σαν ανάσα που πεθυμάει να βγει-
τούτη τη θρονιασμένη καταχνιά.
Δεν είναι στατική. Εναλλάσσεται,
Μα πάντα κάτι ποθεί να μου στερήσει.
Πόσο άδικα άρπαγη είναι.

Η αφάνεια καλύπτει τους ακέραιους
που μοιάζει να πνίγονται εντός της.
Μα δε χάνονται. Είναι εκεί
σαν τα ψηλά βουνά,
που τους κόβουν το κεφάλι, τους κόβουν
το σώμα και μένουν κάτι πόδια…
δεν τα γνωρίζεις.
Μα έχουνε δικό τους, σαν αυτόχθονες,
της γης το στέρεο πάτημα.

Τη νύχτα δε βλέπω χρώματα.
Βλέπω ανθρώπους.
Οι περισσότεροι περίεργα ντυμένοι
έχουν για νυχτοκάματο
τη θολότητα της μέρας,
την κουβαλούν ολημερίς στις τσέπες τους
σα μια κάλπικη πεντάρα που σε τρώει,
που σε τρώει και δε βρίσκεις
πώς να την ξεφορτωθείς…

Έτσι με κέρδη αμφίβολα
παζαρεύουν ό, τι κουβαλούν ακέραιο
πιο κάτω απ’ το πετσί τους,
ποντάροντας με γνώση
στα οφέλη ετούτης της ψευτιάς.
Ξεχνούν πως έχουν το φθινόπωρο
μες στις καρδιές τους,
πως δεν ξεντύνεται έτσι εύκολα η ψυχή
αν δεν τη ντύσεις γρήγορα με κάτι παραπάνω.
Παραπάνω, παρακάτω δεν έχει σημασία…
Οι άνθρωποι που κοιτώ τη νύχτα
Είναι ακυβέρνητοι…


Αθήνα, 16/10/09