'Eχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα,
έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις,
να σας έλεγα
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.
Νικηφόρος Βρεττάκος
πού φτάνει ο καθένας τους. Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.
Νικηφόρος Βρεττάκος
4 σχόλια:
Αναφορικά με τη φωτογραφία...είχα τη χαρά ένα δύσκολο απόγευμα τούτο το δέντρο να μου χαρίσει τη σκιά του κι εγώ να φυλάξω την ομορφιά του, να τη βλέπω να θυμάμαι το δροσερό αέρα, τις αχτίδες του ήλιου να ξεπροβάλλουν δειλά απ' τις φυλλωσιές και τούτο τον ίσκιο που τόση γαλήνη μου χάρισε...
Aπό τα πολύ ομορφα...
Καλημερα
Στο χάος του πράσινου κήπου
βυθίζομαι...
Εκπληκτικοί στίχοι!
Καλώς όρισες!!! Το σημαίνον χάος!!!
Δημοσίευση σχολίου