Κανείς δεν ξέρει πού
κοιτούν
τα σπίτια
μέσ' από τ' ανοιχτά παράθυρά τους
σαν προβολέα το βλέμμα περιφέρουν
φωτίζοντας ένα δικό τους κόσμο
Τα βράδια
κλείνουν πια τα βλέφαρά τους
βυθίζονται βαθιά στην ύπαρξή τους
νιώθουν κι αυτά το σώμα τους
ακούνε
τις πέτρινές τους φλέβες να φουσκώνουν
μέσα στα κύτταρά τους ξαναζούν
ψίθυροι των νερών
φωνές του ανέμου
Τα σπίτια μοιάζουν κάπως με τους τάφους
όπου νεκροί και ζώντες συνυπάρχουν
ο χρόνος τους ακινητεί
το παρελθόν τους και το μέλλον τους
χωρούν
μες στο πλατύ κι ασάλευτο παρόν τους
Όμως
πεθαίνουν κάποτε κι εκείνα
σωρεύεται στα στήθη τους σκοτάδι
σπάζουν τα κόκαλά τους απ' το βάρος
και ξαφνικά
μια νύχτα
καταρρέουν
μ' ένα βαθύ λυγμό που συγκλονίζει.
Ορέστης Αλεξάκης
(Ο ληξίαρχος, 1989 - Υπήρξε. Επιλεγμένα ποιήματα, 1999)
6 σχόλια:
Μα τάφοι ειναι τα σπίτια τελικά
και μεις θαμμένοι μεσα στο ίδιο το μυαλό μας...
Μαρία μου πόσο απαισιόδοξο ακούγεται αυτό...γιατί; ας δούμε τα σπίτι και το μυαλό μας τη φωλειά της αθανασίας μας...ας το δούμε απ' την άλλη πλευρά...
Δεν ξέρω...
Απλά έφτασα σε μια ηλικία που δεν έχω δει και τίποτε καλό σε προσωπικό επίπεδο.
(Εξαιρώ την υγεια των παιδιών μου και μόνο ευτυχως)
Ίσως με όσα σου έτυχαν, με όσα έχεις, ίσως τώρα είναι καλύτερα έτσι...ποτέ δεν ξέρεις πώς θα ήταν αν ήταν διαφορετικά...μπορεί να ήταν και χειρότερα...
Τα παιδιά σου είναι η κληρονομιά σου σ' αυτό τον κόσμο...
Οσο για αυτό... να ναι παντα καλα ευχομαι και τιποτε αλλο
Την αγαπη μου Ελενα
Ψυχολόγε μου...διάβασα το σχόλιό σου και κατανοώ και συμφωνώ απόλυτα! Κανένα πρόβλημα
Δημοσίευση σχολίου