Αόρατο κενό

Κοιτάζω πια το κορμί μου
διάτρητο.
Αγέρηδες βουβοί λυσσομανούν
ακάλεστοι εντός του.
Φεύγουν οι ζωές μου, χάνονται.
Έπαθλα των τιμών που μου φορτώσατε
τις ώρες που σκλαβώνατε τη μοναξιά μου.

Κοιτάζω την ψυχή μου
διάτρητη.
Κι ειν’ οι πληγές παράσημα
που μου καρφώσατε χωρίς την άδειά μου.
Και μ’ όσα φέρω επάνω μου κενά
στα μάτια σας κοιτώ με πλήρη γνώση.
Ορθώνω τις πληγές που μου στοιβάξατε
και προσκυνώ το κάθε αίτημά σας.

Βουβοί αφέντες των λυγμών
και των δακρύων μου
και μύστες της ζωής μου.
Έχω στο μάγουλο κεντημένο το φιλί σας
κι είν’ η τιμή σας μια ολάκερη ζωή
κάτι απ’ το λίγο της ψυχής μου, που αφήσατε
να πνέει μέσα στο απρόσιτο κενό.