Ο μοντέρνος άνθρωπος δεν τολμά να σκεφθεί πως κάθε μέρα, κάθε στιγμή, μπορεί να πεθάνει, να παραδώσει ψυχή, πόσο μάλλον να 'χει ετοιμαστεί να δώσει λόγο.
Ο άνθρωπος που δεν έχει λαξεύσει τη μορφή της ζωής του τρέμει από φόβο μπροστά στο θάνατο γιατί αυτός του παρουσιάζεται άμορφος. Όπως δεν μπόρεσε να δώσει μορφή στη ζωή του δεν μπορεί να δώσει και την ανάστροφη μορφή του θανάτου του.
Άρθουρ Αντάμωφ (Πρόλογος στο "Το βιβλίο της φτώχειας και του Θανάτου" του Ρίλκε)
Έχουμε εκπορνευθεί ως την αιωνιότητα
και γεννάμε σ' ένα κρεβάτι πόνου
τον ψευδοκαρπό του θανάτου μας.
Και το έμβρυο ζαρωμένο και θλιβερό
σκεπάζει τα βλέφαρά του με τα χέρια του
σαν κάτι φριχτό να το απειλεί
και πάνω στο προτεταμένο μέτωπό του
διαβάζεται κιόλας το σημάδι
της αγωνίας όλων αυτών που δεν υπέφερε.
Και όλοι μας τελειώνουμε σαν κόρες με σκισμένη κοιλιά
που πεθαίνουν στη γέννα.
Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Το βιβλίο της φτώχειας και του θανάτου
2 σχόλια:
Θίγεις ένα θέμα που με απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό.
Παλιά -κι όχι τόσο παλιά όσο ίσως νομίζουμε- οι άνθρωποι δεν φοβόνταν να μιλήσουν για τον θάνατο. Δεν φοβόταν να τον αντιμετωπίσουν. Σήμερα αν μιλήσεις, ακόμα και σε φίλους, για αρρώστια, φθορά, θάνατο, σκύβουν το κεφάλι, αισθάνονται άσχημα, αμηχανία, αλλάζουν κουβέντα. Δεν θέλουν να θυμούνται την θνητότητα...
Φώτη μου καταρχήν συγγνώμη για την καθυστερημένη δημοσίευση!
Συμφωνώ απολύτως μ' αυτό που λες, γιατί απλά είναι ένα φαινόμενο γενικά παρατηρημένο.
Φοβούνται το θάνατο, όσοι τον αντιμετωπίζουν ως το ΤΕΛΟΣ, το τελειωτικό και αμετάκλητο μιας μάταιης ζωής. Μπορούν τα πράγματα να τελειώνουν εκεί; έτσι οδεύουμε προς την αιωνιότητα; γύρω από έναν κύκλο, από έναν χορό γεννήσεων και θανάτων που πουθενά δε χωρά μια προοπτική; εγώ σ' αυτήν πιστεύω και σ' αυτήν θα περάσω μέσα απ' το θάνατο.
Καλή σου μέρα και σ' ευχαριστώ για το σχόλιο!
Δημοσίευση σχολίου