Το άρωμα

Με κεριά στα μάτια
έρπω στα νώτα σου.
Φέγγω στα μονοπάτια
που αφήνεις το άρωμά σου
και μεθώ βουβά την ψυχή σου.

Και καθώς η νύχτα απλώνεται
σε βλέπω σε ήχους και κρυφές συναγωγές
σφίγγω τα χείλη μου μη βγει η ανάσα
μην ταράξει την απόκρυφη σιγή
κι άγνωστοι φόβοι σε πάρουν μακριά μου.

Μαινόμενα χέρια παλεύουν σε άγνωστες μελωδίες
και κάτω απ’ το γυμνό φεγγάρι
σε νιώθω το πιο αθώο θύμα μου
που ανήμπορα προσφέρεται
στην πλάνη της αγκαλιάς μου.

Εμπρός στην ακαταμάχητη θολότητα της νύχτας
οι μέρες σου μου δωρίζονται
κι η ψυχή σου αφήνεται στην κυριότητά μου.
Κι ό, τι ποθώ μου δίνεται
χωρίς αναστολές
και πεθαίνει μόλις έρθει η αυγή.

Η μαγική διαστροφή μου
σα χάδι στους ανήξερους αμνούς
που ευλαβικά με προσκυνούν
και με δωροδοκούν με την ψυχή τους.
Μα εγώ κρατώ μόνο τ’ άρωμά τους
και το γεύομαι κάθε αυγή
καθώς με απαρνιούνται.