Αποδίδοντας τις τιμές σου
μ’ έζωσε η χάρη σου.
Ημέρες ένδοξων αισθημάτων
νύχτες ονειροπόλων ψυχών.
Μα τούτο το πένθος
δε μ’ αφήνει να ζήσω,
τα παράσημα του παρελθόντος
η χαμένη μου ζωή.
Γι αυτό και απαρνούμαι
την ανοίκεια προσφορά σου,
ναυαγός στις θάλασσες της αγάπης σου
γερνώ θωρώντας τη ζωή σου.
Ό, τι σιγοβράζει σιγανό θα μείνει
κι ό, τι μ’ έζησε γρήγορα θα πεθάνει.
Ρημαγμένη και άδεια
τις τιμές των δειλών φορώ
και στην ασφάλεια της κενότητας
γέρνω την ψυχή μου.
Έτσι ανύποπτα
των ανθρώπων οι φυγές
σπαράζουν των κοινών ονείρων
τις υποσχέσεις.
Κι όλο παράσημα θανάτου γεμίζουν
οι ζωές εκείνων που είδαν
παράδεισους να εκπίπτουν.
2 σχόλια:
Παρατηρώ κάποια απογοήτευση η έχεις μετανιώσει για κάτι; Βέβαια όλη κάνουμε λάθη και φυσικά έχουμε μετανιώσει για πολλά!!! Το λέω αυτό γιατί τώρα τελευταία παρακολουθώ το blog σου και διακρίνω κάποιο προβληματισμό!!!
Αχ τον εαυτό μας Ψυχολόγε μου, δεν τον ξέρουμε τόσο καλά! Και καμιά φορά ερχόμαστε ενώπιόν του και πραγματικά απογοητευόμαστε ή συγκλονιζόμαστε πολύ...αλλά όλα είναι στο χέρι μας! δε συμφωνείς;
Δημοσίευση σχολίου