Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
στεκότανε κοντά στη φωτιά
και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα
από μια αγάπη παλιά: " ποτέ πια " !
Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.
Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.
Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Tις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Τραγούδι: Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Στίχοι/Μουσική: Διάφανα Κρίνα
3 σχόλια:
Θολές αναμνήσεις...ώρες έμπνευσης, συλλογισμών, αναζητήσεων, στιγμές σιωπηλής κραυγής, η παρέα των Διάφανων Κρίνων. Όσα ένα παιδί που έμαθε να μη μιλά θέλει να φωνάξει...όσα ένα παιδί βιώνει και δεν ξέρει πώς να τα εκφράσει.
Σωστα έλενα. Πολύ σωστά έλενα. Δεν έχω λόγια.
Αυτό που ήθελα να πετύχω μέσα απ' αυτή την ανάρτηση ήταν να δει ο κόσμος, που δεν ξέρει ίσως τα Διάφανα Κρίνα, πώς υπηρετούν την τέχνη αυτοί οι άνθρωποι μέσα απ'τα τραγούδια τους. Μακάρι να ένιωσε ο κόσμος ως ποιήματα αυτούς τους στίχους, έτσι όπως άγγιξαν εμένα.
Ψυχολόγε χαίρομαι που σε άγγιξε κι εσένα!
Δημοσίευση σχολίου