Νεανική αβεβαιότης

Κοντά στη χαραυγή
το ‘χα πια καταλάβει.
Ήρθαν να πάρουν τις ψυχές μας.
Γιατί τόσο νωρίς;
Πριν αγαπήσουμε τα νιάτα μας
πριν διδαχτούμε από τις πλάνες μας.

Αυτήν, ειν’ η αρχή μας
απ’ αυτή γεννιόμαστε
και σ’ αυτήν στηρίζουμε
τη μικρή πορεία μας.
Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν
να κάνουμε ζωή τον τάφο μας
να ζούμε αγνή την αγάπη μας.

Άλλη δεν έχουμε απ’ αυτήν.
Η αγάπη στέργει πάνω
απ’ τους αγνούς χειμάρρους
της φευγάτης νιότης μας
κι εμείς μικροί θεοί
πνιγόμαστε στο βιασμό της θάλασσας.

Αλήτες και θρασείς
τη γραπώνουμε απ’ τα μαλλιά
λες και αύριο δε θα ‘ναι κει
η θάλασσα που κολυμπά στις καρδιές μας.

Άλλη απ’ την αγάπη δεν έχουμε
να μας μετανοιώνει
που αφήσαμε γυμνά τα κορμιά μας
να γδαρθούν στα ελαφρά πατήματα
της αβεβαιότητάς μας.

Γιατί άλλη πιο σίγουρη απ’ αυτήν
δεν έχουμε.
Να μας γυρεύει και να μας περιμένει
τη θάλασσα και την αγάπη.

Αυτοψία

Ποιος ρωτήθηκε αν θέλησε
σε τούτη τη στοιβάδα
της άνομης ζωής
να περιστρέφεται η ψυχή του;

Άτομα σαρκικών στερήσεων
θύτες σε τούτη την πλεκτάνη
θανάτωσαν τις υπάρξεις τους
σε θάλασσες αναγκών.

Δε ρωτήθηκα αν θέλησα
στου άσπιλου κορμιού σου
τις γωνιές να ζω.
Μόνο ερωτεύτηκα.

Του παντοδύναμου κακού
τους ρόλους
πρόθυμα υποδύθηκα
κι επέζησα

πέφτοντας
από γκρεμισμένους πόθους
στιγμών που έζησα
μαζί σου.

Διαβρώθηκα.
Κανένα έγκλημα δεν είναι τέλειο.
Κι εσένα σκηνοθέτη
των μιαρών θυμήσεων

σ’ άφησα να καις
στο τέλμα
των ανολοκλήρωτων
μονόπρακτων.

Αγάπη μου,
αυτός ο ρόλος δε μου πάει.

Το ανθρώπινο πρόσωπο (έπεται συνέχεια περί προσώπου)

O άνθρωπος καθορίζεται από τρία κομμάτια του: Tην κληρονομικότητά του, την αγωγή και το περιβάλλον του και την ελευθερία του. Tην τρομερή ελευθερία του που μπορεί να φέρει τούμπα και τα δύο προηγούμενα. Φοβόμαστε όμως να είμαστε ελεύθεροι γιατί η ελευθερία απαιτεί δουλειά κι ευθύνη. Προτιμούμε να ζαρώνουμε σε μια «ξεκούραστη» δυστυχία, σε μια ηδονική γκρίνια, από τους ανοιχτούς ορίζοντες. Aν δεν μπορούσαμε να διαλέγουμε ελεύθερα δεν θα είχε νόημα να έρθει ο Xριστός να μας καλέσει να τον διαλέξουμε. Oλα θα ήταν καλουπωμένα και ακίνητα ερήμην μας. [...] Γεννηθήκαμε με το πρόσωπο που μας χάρισε ο Θεός και με τα χρόνια αποκτούμε το πρόσωπο που μας αξίζει!

Μάρω Βαμβουνάκη

Πηγή: Εικόνες

(παρμένο απ'τη σελίδα της στο facebook)

Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης 28-31 Μαΐου

Η θεματική έκθεση της 6ης ΔΕΒΘ 2009 είναι αφιερωμένη στην ΙΣΤΟΡΙΑ.

Θα εκτεθούν τα βιβλία της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής των ελλήνων εκδοτών: βιβλία ελληνικής και ξένης λογοτεχνίας, ιστορικά μυθιστορήματα, δοκίμια και μελέτες, ιστορικά λευκώματα.
Θα οργανωθούν παρουσιάσεις βιβλίων και ομιλίες ελλήνων και ξένων συγγραφέων και ιστορικών, κινηματογραφικές προβολές ταινιών και ντοκιμαντέρ βασισμένων σε διάσημα βιβλία ιστορίας αλλά και πλήθος παράλληλων εκδηλώσεων που θα μετατρέψουν την επίσκεψη στο περίπτερο της θεματικής έκθεσης σε μια αξέχαστη εμπειρία στα μονοπάτια της Ιστορίας...

Ιδιαίτερη θέση κατέχει το Παιδικό Βιβλίο, με άφθονες ομιλίες, παρουσιάσεις κι εκδηλώσεις για παιδιά.

Με αφορμή το «Ετος Ρίτσου 2009» που κήρυξε το Υπουργείο Πολιτισμού το ΕΚΕΒΙ θα οργανώσει στο περίπτερό του ένα ειδικό αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο που θα περιλαμβάνει την κινητή έκθεση με τη ζωή και το έργο του ποιητή καθώς και όλα τα έργα του συμπεριλαμβανομένων και των μεταφρασμένων. Επίσης το Σάββατο 30/5 (8.00 μ.μ.) θα πραγματοποιηθεί συναυλία στην κεντρική πλατεία της έκθεσης με γιορτινή ατμόσφαιρα με τραγούδια των: Μίκη Θεοδωράκη, Θάνου Μικρούτσικου, Χρήστου Λεοντή και Παναγιώτη Μπούσαλη.

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα: http://www.ekebi.gr/appdata/tbf09/program/flipbook/

Περί ψυχής

«Δεν έχει δεσπότη η αρετή· ανάλογα αν την τιμάει κανείς ή την περιφρονεί, θα 'ναι και πιο μεγάλο ή πιο μικρό το μερτικό του επάνω της. Η ευθύνη είναι αυτουνού που διαλέγει· ο θεός δεν έχει ενοχή».

Πλάτωνος, Πολιτεία

Έτσι, καταλήγουν οι ψυχές μας στα χέρια της Λάχεσης κι ο καθείς κάνει την επιλογή του για τη νέα του ζωή! Σ' αυτήν την απόφαση κρέμεται η ψυχή του ανθρώπου... γιατί εν τέλει είναι θέμα επιλογής. Κι αυτός είναι ο αέναος αγώνας του ανθρώπου, να αποκτήσει εκείνες τις βάσεις, που θα τον οδηγήσουν στην σωστότερη επιλογή, στην ικανότητα να διακρίνει απ' τα δύο ακραία τη μεσότητα, το δρόμο που οδηγεί στην αρετή.

Το μανιφέστο

Πόσο με γέλασες χρόνε
με δοκίμασες καθώς περίμενα
μ’ ολάνοιχτη καρδιά
κι ύστερα στα δίχτυα της συνήθειας
με σοφία μ’ έμπλεξες.

Έκπτωτη απ’ του κορμιού μου
τους μυώνες
απ’ του μυαλού μου
τα αισθητήρια
αρνούμαι την ενσώματη ψυχή μου.

Τώρα πρέπει να παγώσω την καρδιά μου
να θάψω τη ζωή
να κλάψω πάνω απ’ το άφθαρτο μάρμαρο.
Στα μνήματά μας
να γκρεμίζω τους σταυρούς
να σβήνω τα καντήλια
μήπως κι οι νεκροί με ξυπνήσουν
και συνέλθω
απ’ την εθιστική αγάπη σου.

Τα χρόνια που περίμενα
δεν τα σεβάστηκες
στυγνέ εργοδότη της φθοράς.
Όσα μόχθησα ν’ αποχτήσω
μου τα στέρησες.
Και τώρα δεν έμεινε άλλο
παρά να σου φωνάζω.
Γιατί κι εμένα δουλικό σου
με κατάντησες
αφού εθίστηκα σε όσους αγαπώ.


Θεσσαλονίκη, 18/5/09

«Ω, ανθρώπινη αγάπη! Μας δίνεις στη Γη αυτό που περιμένουμε στον Ουρανό.»

Έντγκαρ Άλαν Πόε

Μήπως τελικά αυτό που ψάχνουμε να κατακτήσουμε εκεί πάνω και πέρα από αυτόν τον κόσμο είναι κάτι που μπορούμε πρώτα να το βιώσουμε πέρα για πέρα εδώ; Τελικά πόσο το άγνωστο είναι όντως άγνωστο;

ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΗ (Τα χειρόγραφα του φθινόπωρου)

Κι μια μέρα θέλω να γράψουν στον τάφο μου:

έζησε στα σύνορα

μιας ακαθόριστης ηλικίας και πέθανε για

πράγματα μακρινά

που είδε κάποτε σ' ένα αβέβαιο όνειρο.


Τάσος Λειβαδίτης, Ψήνματα

Ως φιλίας δεσμόν εχαρακτήριζαν οι αρχαίοι γενικώς και την σχέσιν μαθητού προς διδάσκαλον, και αν ακόμη τους εχώριζε μεγαλυτέρα ηλικίας διαφορά, εν αντιθέσει προς την σημερινήν αντίληψην, η οποία διαβλέπει εις την σχέσιν αυτήν κάτι ανάλογον προς την σχέσιν γονέως και τέκνου. Εις τον Φαίδωνα, οι μαθηταί του Σωκράτους έχουν προς στιγμήν την εντύπωσιν, ότι με τον θάνατόν του θα μείνουν ορφανοί, αλλά κυρίως εταίρος των είναι ο Σωκράτης και εταίρον ή φίλον τον ονομάζει ρητώς και ο Απολλόδωρος ο φανατικός και ο Πλάτων ο νηφάλιος εις την 7. επιστολήν του. Δεν πρόκειται περί απλής διαφοράς εις τας λέξεις. Είναι διαφορά εις τον τρόπον του σκέπτεσθαι. Ο μαθητής έχει απέναντι του διδασκάλου του το αίσθημα της αυτοτελείας του και την προοπτικήν του να συνεχισθή η σχέσις αυτή και εις την νέαν ζωήν, που θα δημιουργήση. Δεν βλέπει την σχέσιν αυτήν ως μίαν κηδεμονίαν χρήσιμον κάποτε, αλλ' άχρηστον εις το μέλλον και δυσάρεστον ίσως, αφού είναι ο ζωντανός μάρτυς της εξαρτήσεώς του. Έτσι εξηγείται και το περίεργον φαινόμενον, ότι δυναμώνει η ευγνωμοσύνη σου προς τους διδασκάλους σου και γίνεται περιπαθεστέρα, όταν αρχίζεις να ωριμάζεις τόσον, ώστε να ημπορής να τους αντικρύσης ως συναδέλφους και φίλους.

Πλάτωνος,Συμπόσιον, κείμενον, μετάφρασις και ερμηνεία υπό Ι. Συκουτρή, Ακαδημία Αθηνών,Ελληνική Βιβλιοθήκη, Αθήναι 1934, σελ. 58 (δικές μου οι εμφάσεις στο κείμενο)

Όταν κοιτάς από ψηλά...

Είσαι αμέριμνος, κάθεσαι αφοσιωμένος στ' αυγά σου, ώσπου στα πόδια σου έρχεται ένα αεροπλάνο. Επιλέγεις και μπαίνεις μέσα. Αυτό σε σηκώνει και σε βγάζει στον κόσμο. Σε περνάει πάνω απ' τον κόσμο. Κι εσύ εκστατικός κοινωνείς το οξυγόνο του φρέσκου αέρα, που ανανεώνεται κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Πετάς πάνω απ' τον κόσμο, βλέπεις τον κόσμο, ίσως όχι πάντα από τόσο κοντά, ώστε να τα διακρίνεις όλα καθαρά. Αλλά τα πόδια σου έβγαλαν φτερά, η καρδιά σου απέκτησε μάτια κι ο νου σου οξυγονώθηκε. Αυτό είναι το αντάμωμα με την Επιστήμη. Αυτό είναι το αντάμωμα με τη γνώση, με την αέναη και αδιάκοπη έρευνα, χωρίς να χαθεί από μέσα σου η ανθρωπιά, η σημασία της γόνιμης επικοινωνίας.

Ο Ελεγκτής

Ένας μπαξές γεμάτος αίμα

είν' ο ουρανός

και λίγο χιόνι

έσφιξα τα σκοινιά μου

πρέπει και πάλι να ελέγξω

τ' αστέρια

εγώ

κληρονόμος πουλιών

πρέπει

έστω και με σπασμένα φτερά

να πετάω.


Μακάρι να βρει πέννα και χαρτί εκεί που πάει.....


Μίλτος Σαχτούρης