Ιεροτελεστία

Ανέκφραστα σκεπτόμενα μάτια
ακούνητα
στην όμοια φορά του κόσμου
διατρέχουν ασάλευτα
τα καρέ της έξωθεν ζωής.

Ορατότης πέντε μέτρων.
Απόψε η ηδονή μου είσαι εσύ.
Θα υπερνικήσω και
το κρυμμένο σώμα μου.
Απόψε το μυαλό αρκεί.
Διορατικότης περίσσια.

Απόψε μαζί σου
θα τραβηχτούν τα σεντόνια
του μυαλού μου
και γυμνά θα μείνουν
τα αγάλματα
να μπορώ την έκσταση
της τελειότητός τους
να νιώσω.

Και θα σε μιλήσω
στο πνεύμα και στο στόμα μου
να σε ρωτώ με έρωτα
πώς πλάστηκες εντός μου.
Ποτέ δεν αρκεί μόνο το μυαλό.
Προσμένω την επεξηγηματική αντιστροφή.
Γιατί μας έμαθες έτσι;
να σε διεκδικούμε…
Πόση ηδονή βγαίνει
μέσα από τούτη την πάλη;
Πόσο πιστούς μας θέλεις;
Πόσους πιστούς θέλεις;
Αυτοπαρέχεσαι με δόσεις
κι αυτές οι ηρωίνες λευκές
σαν τις σιωπές
πριν το τσίτωμα των νευρών
σε κάθε άγγιγμά σου.

Τώρα σε θέλω, όσο ένα πουλί
τα φτερά για να πετάξει.
Τα δάχτυλά μου περασμένα
στα μαλλιά σου
σε διεκδικώ
σε μένα έλα κι ελευθέρωσέ με.

Σε διεκδικώ
στο πνεύμα και στα χέρια μου
τώρα που μπορώ και στιγμιαία
σ’ αγγίζω
κι η μέθεξη, μέθη και αυτοσυγκράτηση
πριν των αποκαλυπτηρίων το ουρλιαχτό.
Κι έτσι δέρμα ζαρωμένο
και ξηρό το μυαλό μου
αποκοιμιέμαι πριν την αναγέννηση
της επιφάνειάς σου.

Θεσσαλονίκη, 6/3/09