Πώς με κρατούν τα γόνατά μου;
Ήξερα ότι οι άνθρωποι φρενιασμένοι θα με πατήσουν
το μέτρο χάνει τη μεζούρα του κι οι λέξεις
γίνονται ζαλισμένες μύγες
που φτύνουν το φαί σου.
Πεσμένοι στα γόνατα
ποιος βλέπει πια το φως;
τώρα άρρωστοι, διαμελισμένοι, νεκροί
γερνάμε στην αδικία της μοίρας μας.
Τις μέρες που ήμασταν νέοι
τις ώρες που λεγόμασταν άνθρωποι
χάσαμε.
Υποτακτικοί της πανώλης
που χώρο της κάναμε
να θρονιαστεί φαρδιά και τεμπέλικα
εκτοπίζοντας με τα χέρια μας
τον έναστρο ουρανό.
Στα γόνατα! φωνάζουν τ’ αφεντικά
στα γόνατα!
κι εγώ στο βουητό του θανάτου ψάχνω
πάντα ήταν εύκολο να σε βρω
ανασήκωνα το βλέμμα και σ’ έβλεπα
μα τώρα με διατάζουν
το κεφάλι κάτω.
Ας με σκοτώσουν αν είναι να σε δω.
Αυτός ο θάνατος μου αξίζει.
Λουσμένη φως η ψυχή μου
καθώς θα ξεχωρίζει από το μέσα μου.
Βόλος 3/1/09
3 σχόλια:
Ύστερα από μια προσωπική δικτατορία, που είχε ανακόψει την πνευματική μου ενασχόληση επανέρχομαι με αυτό το ποίημα. Ελπίζω κι εύχομαι η συνέχεια να αποφέρει καρπούς τροφοδοτούμενους απ' τα απλά και καθημερινά. Καλή χρονιά σε όλους!
Καλή χρονιά Έλενα, δημιουργική κι εμπνευσμένη!
Καλή χρονιά Γιώτα! Σ' ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου! εύχομαι ό,τι επιθυμείς να στο φέρει ο θεός!
Δημοσίευση σχολίου