Μα ο τόπος αυτός

Μα ο τόπος αυτός με τραβά και με διώχνει
σαν αράχνη στον ξέπλεγο μετέωρο ουρανό
το ‘να μου χέρι κρύβεται και τ’ άλλο με προδίδει
χαραγμένοι σοβάδες υγροί οι ψυχές

Γιασεμί μεθυσμένο τη νύχτα μες στη σαγήνη
άλλους πλανεύεις κι άλλους ξεντύνεις νεκρούς
τ’ άλλο πρωί ήλιος αβάσταχτος λιώνει τις μορφές μας
γρήγορα ο άνθρωπος κλέβει απ’ την ψυχή του πολύ.

Ποια μνήμη σαν του αίματος κουβάρι κλωθογυρίζει
και μας καρτερεί, ποια ψυχή ν’ αφήσω την ψυχή μου
γιατί πολλά με θέλησαν να στέρξω και ρίζωσε
στου ορίζοντα μιαν άδικη καμπούρα

κι άλλο που τις κόγχες μου να κομματιάσω
δεν έμεινε στον κόσμο ετούτο
παρά ο άνθρωπος στον άνθρωπο σαν πέτρα να τριφτεί
να στρώσει, να λάμψει, να ξαστρίσει.

Με καρφώνει το ριζικό της πλάσης
σ’ έναν τόπο που βλασταίνει από το αίμα των αθώων
με χαράσσει χρόνος και μοναξιά
κάποιες λεύκες έξω απ’ τα άδεια μας σπίτια
που συνάγουν της ψυχής τον πεταμένο ουρανό.

Της Άρνης το νερό

Τώρα πια με ξέρουν όλοι... τώρα πια γυμνώθηκε η ύπαρξή μου... Διάλεξα ή διάλεξε να' ρθει σε μένα αυτό το τραγούδι, γιατί τόσο απλά μα και σπάνια νιώθεις πως η ψυχή σου βρίσκει μια απόλυτη φωνή, βρίσκει τους ήχους που την πάλλουν και τη συγκινούν, βρίσκει τη χαραμάδα να σε γυμνώσει και να σε φωτίσει ολάκερο, να σ' ενώσει με το άπειρο, την αρχή της ζωής και την άεναη αγάπη, τον άσβεστο πόθο της καρδιάς να γεύεται και να ομολογεί την ομορφιά και την αλήθεια, τον αιώνο έρωτα.

Της Άρνης το νερό

Αααα...
Της Άρνης το νερό

Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς...

Της αρνησιάς τη βρύση

Αααα...

Της Άρνης το νερό

το ήπιες και...

το ήπιες και μ' αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω

της Άρνης το πικρό νερό,

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα άμα σε δω

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα θ' αγαπώ

Αααα...

Της λήθης το στενό

το πέρασες...
το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω

της Άρνης το πικρό νερό,

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα άμα σε δω

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω

της Άρνης το πικρό νερό,

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα άμα σε δω

κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ

και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Στίχοι, Μουσική, Ερμηνεία: Σταύρος Σιόλας

Το τραγούδι βγήκε πρώτο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το 2006

Σημείωση (youtube): Άρνη είναι μια πηγή στην Άνδρο αν και στη αρχ. Ελλ. Μυθολ. Άρνη ήταν η πηγή που βρισκόταν στον κάτω κόσμο στη Λήθη από όπου έπιναν οι νεκροί για να ξεχάσουν τι άφηναν στον πάνω κόσμο

Πολύ αγαπιέται ο τόπος αυτός και οι άνθρωποί του...



Κάθισε εδώ κοντά μου
Μου 'λειψες ξαφνικά
Έτσι όπως πέφτει ο ήλιος
Χτυπάει η μοναξιά
Μείνε λιγάκι ακόμα
Κάτι έχω να σου πω
Να πάρει ο αέρας χρώμα

Αχ, για να γεννηθείς εσύ κι εγώ
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω
Γι' αυτό έγινε ο κόσμος μάτια μου
Γι' αυτό, για να σε συναντήσω

Δεν έχει αρχή και τέλος
Δεν έχει μέτρημα
θάλασσα που κυλάει
αυτό το αίσθημα
στο πιο βαθύ σκοτάδι
στη δυνατή βροχή
γιορτάζει η αγάπη,
γιορτάζει η αγάπη
της νύχτας το σκοτάδι
φωτίζει το φιλί


Στίχοι: Τάσος Λειβαδίτης
Μουσική: Κώστας Λειβαδάς