Ένα παιδί φοβάται

Στις φλόγες του ήλιου σου θα ρίξω
τη σιωπή μου
και την ανάσα μου
η νιότη μου να πλημμυρίσει
την κρήνη της ψυχής σου.
Σε μια γωνιά του ήλιου σου θα γύρω
μωρό να αναστηθώ
στα στήθη σου να τραγουδώ
αγκαλιά με τους παλμούς σου
σαν ψαλμούς απόκοσμους
τα όνειρα που τα βράδια κεντάμε.

Κι έτσι δένονται οι ζωές μας
με χώμα σάρκινο
κι αίμα που στάζουν οι καρδιές μας.
Με κουβαλάς και με φωτίζεις
και σε πεινώ και σε διψώ
σαν της αυγής τα χρώματα
που έντυσες την ψυχή μου.
Και ξεδιψώ όταν μ’ αγγίζεις
σα χάδι μητρικό
όταν μ’ αφήνεις να σου τραγουδώ
πόσο οι καρδιές μας μοιάζουν.

Παράσημα θανάτου

Αποδίδοντας τις τιμές σου
μ’ έζωσε η χάρη σου.
Ημέρες ένδοξων αισθημάτων
νύχτες ονειροπόλων ψυχών.
Μα τούτο το πένθος
δε μ’ αφήνει να ζήσω,
τα παράσημα του παρελθόντος
η χαμένη μου ζωή.
Γι αυτό και απαρνούμαι
την ανοίκεια προσφορά σου,
ναυαγός στις θάλασσες της αγάπης σου
γερνώ θωρώντας τη ζωή σου.

Ό, τι σιγοβράζει σιγανό θα μείνει
κι ό, τι μ’ έζησε γρήγορα θα πεθάνει.
Ρημαγμένη και άδεια
τις τιμές των δειλών φορώ
και στην ασφάλεια της κενότητας
γέρνω την ψυχή μου.
Έτσι ανύποπτα
των ανθρώπων οι φυγές
σπαράζουν των κοινών ονείρων
τις υποσχέσεις.
Κι όλο παράσημα θανάτου γεμίζουν
οι ζωές εκείνων που είδαν
παράδεισους να εκπίπτουν.

Che fece .... il gran rifiuto

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα
που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι
να πούνε. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει
έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθησί του.
Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Aν ρωτιούνταν πάλι,
όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει
εκείνο τ’ όχι — το σωστό — εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Οι ποιητές κι ο χρόνος

"Αγγιζόμαστε. Με τι; Με φτερουγίσματα,
ακόμα και με αποστάσεις αγγιζόμαστε.
Ένας ποιητής και μόνο ζει, και πότε πότε συναντά
εκείνος που τον φέρει εκείνον που τον έφερε".

Ράινερ Μαρία Ρίλκε

Το Μεγάλο Ναι

Ο τελευταίος πειρασμός είναι η πιο μεγάλη προδοσία:
να κάνεις το σωστό για τη στραβήν αιτία…

Τόμας Έλιοτ,

Φονικό στην Εκκλησιά (1935)

Η ουσία των ανατροπών

Η όλη σκέψη μου εκτείνεται γύρω απ’ τις συνέπειες που μπορούν να έχουν οι μικρές και καθημερινές ανατροπές στη ζωή μας.
Ας εξηγήσουμε πρώτα τι εννοούμε με τον όρο ‘ανατροπές’. Οι ανατροπές δεν είναι τίποτα περισσότερο από γεγονότα, συμβάντα, που είναι ικανά να ανακόψουν προσωρινά την ομαλή εξέλιξη της καθημερινότητάς μας, έτσι όπως είναι δομημένη από εμάς. Ουσιαστικά μιλούμε για αντισυμβατικά γεγονότα προς τη ρουτίνα.
Οι ανατροπές καθώς συμβαίνουν μας καλούν να ανταποκριθούμε σ’ αυτές, ώστε, ξεπερνώντας τες να προχωρήσουμε. Είναι ερεθίσματα στα οποία αντιδρούμε. Είναι δοκιμασίες καθημερινές της ζωής μας. Με την τριβή και το χρόνο προστίθενται στις εμπειρίες μας. Έτσι μέρος αυτού που γινόμαστε και είμαστε ως άνθρωποι, το οφείλουμε σ' αυτές τις ουσιαστικές ανατροπές.
Κι εδώ υπεισέρχεται ένας ακόμη παράγοντας. Τα καθημερινά ανατρεπτικά γεγονότα είναι φορείς ουσίας. Κι αυτό, διότι ζητούν από μας το κάτι παραπάνω απ’ τη συμβατικότητα της ρουτίνας, μέσα απ’ την οποία πολύ εύκολα μπορούμε και να υποκρινόμαστε, άρα να περιορίζουμε την αντίδρασή μας στα ερεθίσματα.
Η δύσκολη καθημερινότητα, που είναι πλούσια σε εμπειρίες, είναι κατά κάποιο τρόπο επιλογή του ανθρώπου, απ’ τη στιγμή που ο άνθρωπος που ζει μέσα σ’ αυτή δεν είναι φύσει ράθυμος. Διότι αν ήταν όντως τεμπέλης και φυγόπονος, τότε δε θα άντεχε εξαρχής να μπει σ’ ένα τέτοιο καλούπι. Το ίδιο το σύστημα θα τον είχε αποβάλει.
Συνεπώς, αγγίζοντας κάποιους άλλους τομείς, μπορούμε να πούμε ότι οι δραστήριοι κι ενεργητικοί άνθρωποι, που δεν αντέχουν να βρίσκονται για πολύ σε ησυχία αναζητούν τις εμπειρίες στην καθημερινότητά τους. Όταν αυτές τους προλαβαίνουν, εκείνοι αμέσως ανταποκρίνονται, ώστε να μην μείνει στάσιμη η ζωή τους και να βρίσκεται σε εξέλιξη, καθώς όλα κυλούν γύρω τους.
Καθώς τις βιώνουν αυτές τις ανατροπές, τις διαχειρίζονται ανάλογα με την ηθική και το χαρακτήρα τους. Αναγνωρίζουν την ουσία των ανατροπών ή παραβλέπουν τα σημεία και προχωρούν προσδοκώντας ο καθένας αυτά που νομίζει ωφέλιμα για τον εαυτό του. Δηλαδή παρόλο που η ενεργητικότητα ή άλλες εξωτερικές επιταγές (κοινωνικοί ρόλοι) μπορεί να είναι κοινός τόπος αφετηρίας προς την αντιμετώπιση των ανατροπών, ωστόσο η ποιότητα του κάθε ανθρώπου διαμορφώνει τις συνέπειες που θα έχουν αυτές οι ανατροπές σε προσωπικό επίπεδο.

Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα

στεκότανε κοντά στη φωτιά

και δυο μαύρα πουλιά της φέρναν μηνύματα

από μια αγάπη παλιά: " ποτέ πια " !

Η γυναίκα που μιλούσε στα κύματα
χόρευε σε μια ακρογιαλιά
ένα βαλς μανιασμένο με λυτά τα μαλλιά
και προχώρησε στα βαθιά.

Η γυναίκα που έσκαβε μνήματα
και δεν είχε μιλιά
κοιτούσε τον θάνατο σαν μια αγάπη παλιά
και ψιθύριζε με μάτια σβηστά.

Για όλα αυτά που ζήσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.
Tις ώρες που δακρύσαμε, μόνοι με τους μόνους
μοιράζοντας τους πόνους.

Τραγούδι: Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα
Στίχοι/Μουσική: Διάφανα Κρίνα

ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΠΑΙΔΕΨΑΝ

Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιο πολύ
όμως η δική σου τρυφερότητα πόσον καιρό ακόμα θα βαστάξει;
'Ο,τι μας γλύκανε, το ξέπλυνε ο χρόνος κι η συναλλαγή,
εκείνοι που μας χαμογέλασαν βουλιάξαν σε βαθιά πηγάδια
και μείναν μόνο εκείνοι που μας πλήγωσαν,
εκείνοι που αρνήθηκαν να τους υποταχτούμε.
Εκείνοι που μας παίδεψαν βαραίνουν πιο πολύ…

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ν' αγαπάς

Ν' αγαπάς τα βουνά και τα πέλαγα,

τους γνωστούς και τους άγνωρους τόπους,
τα πουλιά, τα λουλούδια, τα σύννεφα,
και πολύ ν' αγαπάς τους ανθρώπους.

Τα θεριά ν' αγαπάς και τ' ανήμερα,
τα νησιά, τα ποτάμια, τ' αστέρια.
Κι αν ποτέ σε πληγώσουν κατάστηθα
φίλοι, αγρίμια, λευκά περιστέρια,

ν' αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι
τη δική σου γαλήνη και κείνα
που μ' αγάπη το νου μας φωτίζουνε,
και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα.



Στίχοι: Νίκος Βελιώτης
Ερμηνεία: Παντελής Θαλασσινός

Αν μόνο μια φορά το πάν απόλυτα σιωπούσε
Αν το τυχαίο και συμπτωματικό βουβαινόταν
Και το γέλιο το γειτονικό,
Αν ο θόρυβος των αισθήσεών μου ηρεμούσε,
Που τόσο μ’ εμποδίζει ν’ αγρυπνήσω

με μια χιλιόμορφη σκέψη θα δυνόμουν ίσως
ως τα πέρατα σου να σε στοχαστώ
και (μόνο όσο κρατά ένα χαμόγελο) να σε κρατήσω
σε κάθε ζωή για να σε χαρίσω
σαν ένα Ευχαριστώ


απόσπασμα ποιήματος από το Ωρολόγιον του Rainer Maria Rilke

(συνέχεια περί προσώπου)

Αρνητικό και θετικό πρόσωπο

Όταν προσπαθούμε να προστατεύσουμε το πρόσωπο των άλλων, μπορούμε να δώσουμε προσοχή στις ανάγκες του αρνητικού ή του θετικού τους προσώπου. Το αρνητικό πρόσωπο ενός ατόμου είναι η ανάγκη του να είναι ανεξάρτητο, να έχει ελευθερία δράσης και να μη δέχεται επιβολές από τους άλλους. Η λέξη 'αρνητικό' στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει 'κακό', είναι απλώς ο αντίθετος πόλος του 'θετικού'. Το θετικό πρόσωπο ενός ατόμου είναι η ανάγκη του να είναι αποδεκτό, ακόμη και αγαπητό, να αντιμετωπίζεται ως μέλος της ίδιας ομάδας και να γνωρίζει ότι τις ανάγκες του τις συμμερίζονται και τα άλλα άτομα. Με απλά λόγια, το αρνητικό πρόσωπο είναι η ανάγκη του ατόμου να είναι ανεξάρτητο και το θετικό πρόσωπο είναι η ανάγκη του να έχει σχέσεις.

Συνεπώς, μια πράξη προστασίας του προσώπου που προσανατολίζεται στο αρνητικό πρόσωπο του ατόμου συνήθως δείχνει σεβασμό, υπογραμμίζει τη σπουδαιότητα του χρόνου και των ενδιαφερόντων του άλλου, και περιλαμβάνει ακόμη και μια συγνώμη για την επιβολή ή τη διακοπή. Όλα αυτά ονομάζονται και αρνητική ευγένεια. Μια πράξη προστασίας του προσώπου που αφορά το θετικό πρόσωπο του ατόμου συνήθως εκφράζει αλληλεγγύη, δίνει έμφαση στο ότι και οι δύο ομιλητές/τριες επιθυμούν το ίδιο πράγμα και ότι έχουν έναν κοινό σκοπό. Όλα αυτά ονομάζονται και θετική ευγένεια.

George Yule, Πραγματολογία, ΙΝΣ