Σοφοί δε προσιόντων

Θεοί μεν γαρ μελλόντων, άνθρωποι δε γιγνομένων,
σοφοί δε προσιόντων αισθάνονται.

Φιλόστρατος, Τα ες τον Τυανέα Aπολλώνιον, VΙΙΙ, 7

Οι άνθρωποι γνωρίζουν τα γινόμενα.
Τα μέλλοντα γνωρίζουν οι θεοί,

πλήρεις και μόνοι κάτοχοι πάντων των φώτων.
Εκ των μελλόντων οι σοφοί τα προσερχόμενα

αντιλαμβάνονται. Η ακοή

αυτών κάποτε εν ώραις σοβαρών σπουδών

ταράττεται. Η μυστική βοή

τούς έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων.

Και την προσέχουν ευλαβείς. Ενώ εις την οδόν

έξω, ουδέν ακούουν οι λαοί.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Ευαγγελισμός - Ελληνισμός

Με μιας ανοίγει ο ουρανός, τα σύγνεφα μεριάζουν,

οι κόσμοι εμείνανε βουβοί, παράλυτοι κοιτάζουν.

Μια φλόγα αστράφτει... ακούονται ψαλμοί και μελωδία...

Πετάει έν' άστρο... σταματά εμπρός εις τη Μαρία...

"Χαίρε της λέει αειπάρθενε, ευλογημένη χαίρε!

Ο Κύριός μου είναι με σε. Χαίρε Μαρία, Χαίρε!"

Επέρασαν χρόνοι πολλοί... Μια μέρα σαν εκείνη

αστράφτει πάλι ο ουρανός... Στην έρμη της την κλίνη

λησμονημένη, ολόρφανη, χλωμή κι απελπισμένη,

μια κόρη πάντα τήκεται, στενάζει αλυσωμένη.

Τα σιδερά είναι ατάραγα, σκοτάδι ολόγυρά της.

Η καταφρόνια, η δυστυχιά σέπουν τα κόκαλά της.

Τρέμει με μιας η φυλακή και διάπλατη η θυρίδα

φέγγει κι αφήνει και περνά έν' άστρο, μιαν αχτίδα.

Ο 'Αγγελος εστάθηκε, διπλώνει τα φτερά του...

"Ξύπνα, ταράζου, μη φοβού, χαίρε, Παρθένε, χαίρε.

Ο Κύριός μου είναι με σε, Ελλάς ανάστα, χαίρε".

Οι τοίχοι ευθύς σωριάζονται. Η μαύρ' η πεθαμένη

νοιώθει τα πόδια φτερωτά. Στη μέση της δεμένη
χτυπάει η σπάθα φοβερή. Το κάθε πάτημά της

ανοίγει μνήμ' αχόρταγο. Ρωτά για τα παιδιά της...
Κανείς δεν αποκρένεται... Βγαίνει πετά στα όρη...

Λιώνουν τα χιόνια όθε διαβεί, όθε περάσει η Κόρη.

"Ξυπνάτε εσείς που κοίτεστε, ξυπνάτε όσοι κοιμάστε,
το θάνατο όσοι εγεύτητε, τώρα ζωή χορτάστε".

Οι χρόνοι φεύγουνε, πετούν και πάντα εκείνη η μέρα

είναι γραμμένο εκεί ψηλά να λάμπει στον αιθέρα

μ' όλα τα κάλλη τ' ουρανού. Στολίζεται όλη η φύση

με χίλια μύρια λούλουδα για να τη χαιρετήσει.

Γιορτάστε την, γιορτάστε την. Καθείς ας μεταλάβει

από τη χάρη του Θεού. Και σεις και σεις οι σκλάβοι,

όσοι τη δάφνη στη καρδιά να φέρετε φοβάστε,

αφορεσμένοι να 'στε.

Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΥ

Τιμούμε τη σημερινή μέρα με ένα ποίημα γραμμένο για την Ποίηση από τον ανυπέρβλητο Έλληνα ποιητή Κωνσταντίνο Καβάφη.

Μελαγχολία του Ιάσονος Κλεάνδρου· ποιητού εν Κομμαγηνή· 595 μ.Χ.

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου

είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάπως ξέρεις από φάρμακα·

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.-

Τα φάρμακα σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε - για λίγο - να μη νοιώθεται η πληγή.

Τιμούμε κι ευχαριστούμε τους απανταχού ποιητές αναγνωρισμένους και μη, όλους όσους υποκλίνονται στην Τέχνη της Ποιήσεως, όσους προστρέχουν σε αυτή. Ευχαριστούμε και τιμούμε αυτούς που κατέχουν την Τέχνη της Ποιήσεως, δαμαστές λόγου και συναισθημάτων. Ευγνωμονούμε τους ακούραστους τεχνίτες που μας δώσανε γη να πατάμε, νερό να ξεδιψάμε, ουρανό να ελπίζουμε και πατρίδα να πιστεύουμε.

Η αναβολή

Κι αν οι ώρες διψούν
λογισμούς κι αισθήματα να πάρουν
κι αν ο άνεμος ακούραστα πορεία
στις σκέψεις μας θ’ αλλάζει
εγώ θα μένω εδώ.

Στης σίγουρης πατρίδας μου
την αγκαλιά
θα κουρνιάζω κάθε βράδυ.
Σε τόπους ίδιους που αγάπησα
θα διαβαίνω πιο ήσυχα πια.

Κι αν ο χρόνος μού κλέβει τα σχέδια
κι αν οι συρμοί των τρένων
μεροληπτούν υπέρ των ταξιδιάρικων φωνών μου
εγώ θα τις κρατάω εδώ.

Στων όμορφων θυμήσεων τα μέρη
θα σε συναντήσω
και το πιο αγνό, το πιο γλυκό
δε θα δειλιάσω να στο πω.

Με τις παλάμες μου κόντρα στο χρόνο
θα σ’ αφήσω την ψυχή μου να δεις
κι έτσι απλά τα λόγια θα ντυθούν
το άκουσμα της αγάπη μου για σένα.

Θεσσαλονίκη, 17/3/09

ΜΥΓΔΑΛΙΑ

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω

πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα

που αγαπιέται.

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει

κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει·

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω

τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει·

όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα

και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Κώστας Καρυωτάκης, Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραγμάτων

ΓΙΑΤΙ Μ' ΑΓΑΠΗΣΕΣ

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα

και σε βροχή, σε χιόνια,

δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο

κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο

της ύπαρξής μου στέμμα,

μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο

να παίζει, να πονάη,

μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες

και μου άπλωσες τα χέρια
κ’ είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα- μια αγάπη πλέρια,

γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,

σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη

μένα η ζωή πληρώθη.

Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου

μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,

μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες

κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω

μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.

Μαρία Πολυδούρη, Οι τρίλλιες που σβήνουν

Ιεροτελεστία

Ανέκφραστα σκεπτόμενα μάτια
ακούνητα
στην όμοια φορά του κόσμου
διατρέχουν ασάλευτα
τα καρέ της έξωθεν ζωής.

Ορατότης πέντε μέτρων.
Απόψε η ηδονή μου είσαι εσύ.
Θα υπερνικήσω και
το κρυμμένο σώμα μου.
Απόψε το μυαλό αρκεί.
Διορατικότης περίσσια.

Απόψε μαζί σου
θα τραβηχτούν τα σεντόνια
του μυαλού μου
και γυμνά θα μείνουν
τα αγάλματα
να μπορώ την έκσταση
της τελειότητός τους
να νιώσω.

Και θα σε μιλήσω
στο πνεύμα και στο στόμα μου
να σε ρωτώ με έρωτα
πώς πλάστηκες εντός μου.
Ποτέ δεν αρκεί μόνο το μυαλό.
Προσμένω την επεξηγηματική αντιστροφή.
Γιατί μας έμαθες έτσι;
να σε διεκδικούμε…
Πόση ηδονή βγαίνει
μέσα από τούτη την πάλη;
Πόσο πιστούς μας θέλεις;
Πόσους πιστούς θέλεις;
Αυτοπαρέχεσαι με δόσεις
κι αυτές οι ηρωίνες λευκές
σαν τις σιωπές
πριν το τσίτωμα των νευρών
σε κάθε άγγιγμά σου.

Τώρα σε θέλω, όσο ένα πουλί
τα φτερά για να πετάξει.
Τα δάχτυλά μου περασμένα
στα μαλλιά σου
σε διεκδικώ
σε μένα έλα κι ελευθέρωσέ με.

Σε διεκδικώ
στο πνεύμα και στα χέρια μου
τώρα που μπορώ και στιγμιαία
σ’ αγγίζω
κι η μέθεξη, μέθη και αυτοσυγκράτηση
πριν των αποκαλυπτηρίων το ουρλιαχτό.
Κι έτσι δέρμα ζαρωμένο
και ξηρό το μυαλό μου
αποκοιμιέμαι πριν την αναγέννηση
της επιφάνειάς σου.

Θεσσαλονίκη, 6/3/09

"Σαν ένα ματσάκι από λέξεις η ποίηση. Τις συλλέγει από το μικρό θερμοκήπιό του ένας μονόλογος που χρόνια ονειρεύεται να τις προσφέρει σε μιαν επικοινωνία με την οποία είναι αιώνες ερωτευμένος, χωρίς να έχει λάβει σαφή δείγματα ανταποκρίσεως εκ μέρους της".

Κική Δημουλά - Ο φιλοπαίγμων μύθος

Με την επικοινωνία κρατάει η ποίηση, παρόλο που δε δέχεται δείγματα ότι έγινε δεκτό το ματσάκι. Με την επικοινωνία, το μεγάλο αίτημα και το μεγάλο ανικανοποίητο, μας λέει η Κική Δημουλά. Στην ίδια κατηγορία με το μυστήριο του έρωτα τοποθετημένη η ποίηση από την ίδια. Όπως συντίθεται μέσα μας ο έρωτας έτσι κι ένα ποίημα χτίζεται, σχεδόν...ερήμην μας...