Άνθρωποι ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, περνούν από μπροστά σου, τους κοιτάς φευγαλέα, άλλοτε τους παρατηρείς. Προσέχεις τι φοράνε, πώς κρατάνε κάτι, τα δάχτυλά τους που σφίγγονται πάνω στις λαβές. Την άλλη στιγμή τους έχεις ξεχάσει. Κανείς δε μιλάει. Ο καθένας κάνει το δρομολόγιό του μόνος του μέχρι τη στιγμή που θα σταματήσει το λεωφορείο και θα κατεβεί. Τότε παύει να υπάρχει και για τους υπόλοιπους που ήταν συνεπιβάτες του.
Αυτό δε μοιάζει με τη ζωή; Ο καθένας μόνος του. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ' τη ζωή μας, μέχρι να φύγουμε εμείς απ' τη ζωή. Μα πάντα παραμένουμε μόνοι μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι νιώθουμε μοναξιά. Η ζωή είναι ένα μέσο, όπως και το λεωφορείο. Διαλέγεις εσύ τον προορισμό κι επιλέγεις το μέσο που θα σε οδηγήσει σε αυτόν. Ο προορισμός δεν είναι η στάση. Η στάση είναι ο θάνατος, ο προορισμός είναι αυτό που υπάρχει μετά το θάνατο, αν δεχτούμε ότι υπάρχει γι αυτό κι είναι στο χέρι μας να τον επιλέξουμε.
Πού με πάει το "πουλμανάκι" λοιπόν;;;
