ΑΛΥΣΙΔΕΣ ΑΓΑΠΗΣ

Όπου υπάρχει αγάπη, μπορεί κανείς όλα να τα αντέξει. «Να φροντίζουμε να διατηρούμε την ενότητα που δίνει το Άγιο Πνεύμα με σύνδεσμο την ειρήνη», λέει ο Απόστολος Παύλος.* Τι είναι η ενότητα του Πνεύματος; Μέσα στο σώμα, αυτό που συγκρατεί τα πάντα και ενοποιεί τα διαφορετικά μέλη είναι το πνεύμα μας. Το ίδιο και ανάμεσα στους ανθρώπους. Γι’ αυτό ακριβώς δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, για να ενώσει αυτούς που τους χωρίζουν διαφορετική καταγωγή και συνήθειες. Με την ενότητα του Πνεύματος, ο γέρος και ο νέος, ο φτωχός και ο πλούσιος, το παιδί και ο έφηβος, η γυναίκα και ο άντρας, και κάθε άνθρωπος γίνονται ένα, σα να είχαν το ίδιο σώμα. Η σχέση των ψυχών, βλέπετε, είναι πολύ πιο σημαντική και πιο στενή από τη σχέση των μελών του σώματος. Πιο στενή γιατί είναι απόλυτη και μοναδική. Και πώς την προστατεύουμε αυτή τη σχέση; «Με το σύνδεσμο της ειρήνης». Τέτοια σχέση δεν υπάρχει μέσα στην έχθρα και τη διχόνοια…
Είναι ωραία αυτή η σχέση. Αυτή ας μας ενώσει, μεταξύ μας και με το Θεό…Έτσι ο δυνατός, όταν δεθεί με τον αδύναμο, τον στηρίζει και δεν τον αφήνει να καταστραφεί. Κι αν δεθεί με τον αδρανή, τον δραστηριοποιεί. «Ο αδελφός όταν βοηθιέται από τον αδελφό γίνεται πόλη οχυρή», λέει η Γραφή.** Αυτήν την αλυσίδα δεν μπορεί να τη σπάσει ούτε η απόσταση, ούτε ο ουρανός, ούτε η γη, ούτε ο θάνατος, ούτε τίποτα άλλο, κι είναι από όλα ανώτερη και ισχυρότερη.

Ιωάννης Χρυσόστομος, Υπόμνημα στην προς Εφεσίους επιστολή, Migne, P. G., vol 62, pg 72-73.

Ακούγοντας την καρδιά...

Ελευθερία. Μία πονεμένη ιστορία.

Υπάρχουν πολλές μορφές ελευθερίας, καθώς και πολλοί τρόποι να σου τη στερήσουν. Θα μιλήσω για την ελευθερία που σου στερούν οι γονείς στην προσπάθεια από υπερβολική αγάπη, από εγωισμό, από ατομικά κόμπλεξ, από άγνοια ή αφέλεια, από στενοκεφαλιά και μιζέρια να σε διαφεντεύσουν.

Αλλά τι λέω...γιατί να μιλήσω για ένα θέμα που θα είναι πάντα το ίδιο; Γιατί να κατηγορήσω τους γονείς κι όχι να κάνω κάτι ποιο αποτελεσματικό;

Θα προτρέψω τον κάθε έφηβο, τον κάθε νέο άνθρωπο να μάθει να ζει ακούγοντας την καρδιά του. Αν θέλει να προκόψει στη ζωή του θα αναγκαστεί να υποκύψει και να συμβιβαστεί με το σύστημα. Θα χάσει πολύτιμα χρόνια, χρόνια που θα έπρεπε να τα ζει ανέμελος και ξέγνοιαστος. Αν επιθυμεί να σπουδάσει και να πάρει πανεπιστημιακή μόρφωση θα πρέπει να "φάει" στη μάπα το άθλιο σύστημα των ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Αλλά ήδη με δώδεκα χρόνια εμπειρία στην ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει αποκτήσει γερό στομάχι. Αυτά όμως ήδη τα ξέρουμε, είναι γνωστά σε όλους.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι στη ζωή μας πολλές φορές υποκύπτουμε σε συμβάσεις, γιατί απλά δεν γίνεται αλλιώς. Έρχονται όμως κάποιες στιγμές που καλούμαστε να πάρουμε σημαντικές αποφάσεις ικανές να μας αλλάξουν τη ζωή. Είναι στιγμές που κρίνονται όλα, είναι στιγμές έντονων συναισθημάτων, τραγικών συνεπειών. Σ' αυτές τις στιγμές ας πάρουμε την απόφασή μας ακούγοντας την καρδιά. Κάναμε συμβάσεις στη ζωή μας, στερηθήκαμε τα χρόνια της φυσιολογικής ανεμελιάς που τα ζήσαμε στην πίεση από την οικογένεια, το σχολείο την κοινωνία, πιεστήκαμε στο πανεπιστήμιο πάλι από γονείς, σύστημα και κοινωνία και ήρθαν καταστάσεις που απαιτούσαν να διαλέξουμε πώς θα πράξουμε.

Όλοι όσοι έχουμε περάσει από αυτά τα στάδια είμαστε και κερδισμένοι, αλλά περισσότερο χαμένοι. Είμαστε χαμένοι στην ουσία. Χάσαμε τα νιάτα μας. Χάσαμε την ελευθερία μας.

Κάπου εκεί στην πορεία όμως έρχονται άλλες καταστάσεις, προσωπικού επιπέδου. Εκεί ας κάνουμε πέρα τα πρέπει και τα μη. Ας παραμερίσουμε τις συμβάσεις κι ας ανοίξουμε την καρδιά μας να δεχτούμε με πάθος και ελεύθερη ψυχή αυτά που μας προσφέρει η ζωή απλόχερα. Οι ευκαιρίες δεν ξανάρχονται. Αν σ' αυτές τις αποφάσεις γυρίσουμε την πλάτη στην καρδιά, απλά πετάμε τη ζωή...γιατί αυτό που θα επιλέξουμε να κάνουμε δε θα 'ναι ζωή.

Κι όταν κάνεις κάτι με την καρδιά σου, οι συνέπειες αντιμετωπίζονται με μεγαλύτερη δύναμη και αισιοδοξία. Στις μεγάλες προσωπικές λοιπόν αποφάσεις, προχωρήστε ακούγοντας την καρδιά σας. Αυτό θα κάνω κι εγώ.

"ΜΗ ΘΥΜΩΝΕΙΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Στην αρχή του δρόμου για να νικήσεις το θυμό, σωπαίνουν τα χείλη σου ενώ η καρδιά σου είναι ταραγμένη. Στα μισά του δρόμου, σωπαίνουν οι σκέψεις σου ενώ η ψυχή σου έχει ελαφριά ταραχή. Και στο τέρμα έχεις ακύμαντη γαλήνη ενώ φυσούν ακάθαρτοι άνεμοι.
Οργή είναι να μένεις προσκολλημένος σε κάποιο κρυμμένο μίσος, δηλαδή να επιμένεις να θυμάσαι το κακό που σου έκαναν. Οργή είναι να θέλεις να κάνεις κακό σ’ αυτόν που σε πλήγωσε.
Θυμός είναι ευμετάβολη συμπεριφορά και ασχημοσύνη της ψυχής.
Ακρότατο όριο πραότητας: και μπροστά σου ακόμα όταν βρίσκεται αυτός που σε ερεθίζει, εσύ να έχεις διάθεση γαλήνια και αγαπητική γι’ αυτόν στην καρδιά σου. Αντίστοιχα, ακρότατο όριο θυμού: και μόνος σου όταν είσαι, να τα βάζεις με λόγια και κινήσεις με αυτόν που σε στενοχώρησε και να γίνεσαι θηρίο.
Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, Κλίμαξ, Λόγος Η΄, δ΄, ε΄, ζ΄, ιε΄."

Πολλές φορές στη ζωή μας έρχονται άνθρωποι που δημιουργούν ένα αρνητικό κλίμα γύρω από εμάς. Άλλοτε λένε άσχημα σχόλια για μας, άλλοτε προσπαθούν με δόλιο τρόπο να μας υπερκεράσουν, άλλοτε από δικά τους προβλήματα εκφράζουν μία εντελώς άσχημη συμπεριφορά, που αποτελεί ίσως και άμυνά τους και μας στενοχωρούν με τις μικρότητες και τις κακίες τους.

Ο κάθε άνθρωπος που δέχεται τέτοιες συμπεριφορές από άλλους αντιδρά με διαφορετικό τρόπο. Άλλος εξοργίζεται, άλλος θλίβεται και πληγώνεται, άλλος αδιαφορεί, άλλος ανταποδίδει τις κακίες, άλλος γυρίζει το μάγουλο, άλλος χαμογελάει με αγάπη και κατανόηση. Η συμπεριφορά που πρέπει να έχουμε σε τέτοιους ανθρώπους πρέπει να είναι αυτή που κάνει καλό στην ψυχή μας.

Τα πιο ρομαντικά λόγια που θα μπορούσα να πω είναι να είμαστε καλοί με όλους. Να είμαστε γλυκείς άνθρωποι. Όταν βλέπουμε τέτοιες συμπεριφορές προς εμάς να προσευχόμαστε γι αυτούς τους ανθρώπους που βασανίζονται να βρουν τη γαλήνη τους και να πάψουμε να τους κεντρίζουμε εμείς σαν άνθρωποι. "Μη θυμώνεις καρδιά μου", λοιπόν. Ας συγκρατήσουμε το θυμό μας, ας χειραγωγήσουμε τα νεύρα μας, γιατί αν έχουμε έστω και λίγη ευαισθησία μέσα μας θα το μετανιώσουμε.

Όταν οι άλλοι μας πληγώνουν, μας χτυπούν, μας βρίζουν, μας κακολογούν, είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό να στενοχωρηθούμε ή να θυμώσουμε μαζί τους και να θέλουμε να πληρώσουν. Αυτή η συμπεριφορά όμως δε θα μας κάνει ευτυχισμένους. Ακόμη όμως κι αν μας χαροποιήσει είναι λάθος να λειτουργούμε με τη γνωστή εβραϊκή ρήση "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Ο Θεός μας διδάσκει την αγάπη. Αγάπη είναι αυτό που πρέπει να δείχνουμε σε όλες τις συμπεριφορές των ανθρώπων.

Ελέγχοντας τον εαυτό μας, δαμάζοντας τις ακραίες συμπεριφορές μας πρώτα απ' όλα προφυλάσσουμε τις σχέσεις μας με τους συνανθρώπους μας και δεύτερον θωρακίζουμε την ψυχή μας από την φθορά και την απελευθερώνουμε από τα δεσμά των συναισθημάτων που μας κατατρώγουν και μας ακολουθούν μια ζωή δυσχεραίνοντας τις διαπροσωπικές μας σχέσεις.

Ελλάδα, η πατρίδα των παθών

25η Μαρτίου 2008. Εκατόν ογδόντα επτά χρόνια μετά την Επανάσταση. Παρελαύνουμε, τηρώντας έναν ίσως αναχρονιστικό και φασιστικό θεσμό, θέλοντας ως Έλληνες να τιμήσουμε τους ήρωες που αγωνίστηκαν για να αποτινάξουν από την Ελλάδα τον τουρκικό ζυγό. Τους τιμάμε; Πώς τους τιμάμε;

Μετά από τόσα χρόνια όπου κοιτώντας πίσω βλέπαμε μόνο ήρωες πόσο ηρωικά φερθήκαμε εμείς; Πόσο παραδειγματιστήκαμε από τους προγόνους μας; Πόσο βοηθήσαμε και ωφελήσαμε αυτή τη χώρα που ναρκωμένη πνίγεται και αγγομαχάει σ' ένα κελί κλεισμένη με φρουρούς δυνάστες φασίστες κι αναχρονιστές τους πολιτικούς που οδηγούν αυτό το καράβι.

Ελλάδα. Πολυπαθής χώρα. Υπέφερες απ' τους ξένους μα όσο υπέφερες κι υποφέρεις απ' το ίδιο σου το αίμα δεν περιγράφεται. Πώς να σε κοιτάξουμε πατρίδα μας στα μάτια; Αντίθετα με το κεφάλι ψηλά παρελαύνουμε για σένα. Δείχνουμε σεβασμό και υποταγή σ' αυτούς που σε καταστρέφουν στρέφοντας την κεφαλή μας όταν με τον γοργό βηματισμό παρελαύνουμε από μπροστά τους. Κι όλοι καμαρώνουν.

Κάτω την κεφαλή να σκύψουν αυτοί. Αυτοί που σε βασάνισαν και σε βασανίζουν στο πέρασμα των αιώνων. Βλέπεις... τους εξωτερικούς εχθρούς Ελλάδα μου, είθισται να τους νικάμε. Αυτούς που ζουν στα σπλάχνα σου όμως πώς να τους νικήσουμε;

Η μόνη λύση είναι η επέμβαση της Παναγίας. Η γιορτή Της αύριο, η μεγάλη αυτή γιορτή που βοήθησε τον Αγώνα των Ελλήνων ενάντια στη σκλαβιά ας βοηθήσει και τώρα να σωθούμε από τη σκλαβιά αυτών που ευθύνονται για την κατάντια της πατρίδας μας. ΄

Αύριο θα είναι όλα ωραία. Τίποτα δε θα συμβαίνει. Αύριο θα ξεχάσουμε τα πάθη της χώρας μας και θα θυμηθούμε μια ανάμνηση που δε σημαίνει τίποτα γι αυτούς που έχουν καθιερώσει αυτή τη γιορτή. Αύριο θα ξεχάσουμε τη διαφθορά, την ανεργία, το ασφαλιστικό, τη φτώχεια, την παγκοσμιοποίηση. Αύριο δε θα θυμηθούμε. Αύριο θα ξεχάσουμε.

Ελλάδα με τους μετανάστες σου, με τους απανταχού ομογενείς σου, με τους καθημερινούς αγωνιστές της ζωής, με τους μικρούς και τους μεσαίους, τους αδύναμους, τους ανήμπορους, τους ανάπηρους. Ελλάδα με τους ελπίζοντες εις σε. Ελλάδα με τους ελπίζοντες εις την Παναγίαν για τη σωτηρία, την ειρήνη και την ευπορία σου.΄

Και σ' όσους αριστερούς, προοδευτικούς, σ' όσους αντιτίθενται στο θεσμό της παρέλασης φωνάζω εγώ η ίδια να συνεχιστούν οι παρελάσεις. Που επί έντεκα χρόνια παρήλαυνα σχεδόν επί δύο φορές το χρόνο στην αρχή με τον οδηγισμό και κατόπιν με το σχολείο. Δεν είναι αυτό που πλήττει τη δημοκρατία μας. Η υποκρισία των πολιτικών και άνευ των παρελάσεων θα ισχύει. Φασισμό θα συνεχίσουμε να έχουμε ακόμη κι αν καταργηθούν οι παρελάσεις. Δεν είναι μια μέρα σαν και τούτη ηθικό να μην τιμάμε με περιφάνεια τους Αγωνιστές μας, τους ήρωές μας, τους σωτήρες μας.

Έθνος μας, Ελλάδα μας, πατρίδα μας αγαπημένη. Μαζί ενωμένοι να σε απελευθερώσουμε απ' τον λίθαργο. Μαζί να σε σπρώξουμε μακριά απ' τις αλυσίδες που σε κρατάνε πίσω. Μαζί να σε τραβήξουμε έξω από το έλος της φθοράς που σε κρατούνε κάποιοι. Μαζί να σε ξαναναστήσουμε. Αυτό θέλουν οι πρόγονοί μας. Αυτό ονειρεύονταν όταν πολεμούσαν για το έθνος μας. Ζήτω η πραγματική ελευθερία, ένα όνειρο ακόμη μακρινό, ένα όνειρο που μας καλεί στα όπλα.

Εμείς οι μικροί πονάμε μαζί σου. Μα είμαστε μικροί κι οι δυνάμεις μας λίγες. Κάποτε με τα όπλα ο λαός σου έδιωξε τους δυνάστες. Ποια όπλα να πάρουμε τώρα εμείς; Ποιο το γιαταγάνι του 21ου αιώνα; ποιο η πιστόλα; ποιο το τουφέκι; Πες μας Ελλάδα μου εσύ; Πώς να σε σώσουμε;

"Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει· Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι’ η μάνα το ζηλεύει. Tα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει· Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει: «Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τί σ’ έχω γω στο χέρι; Oπού συ μούγινες βαρύ κι’ ο Aγαρηνός το ξέρει.»" - Διονυσίου Σολωμού "Ελεύθεροι Πολιορκημένοι-Σχεδίασμα Β'

Το πέλαγος

Κι είπαν όχι στων ανθρώπων την αγάπη
στο αρχιπέλαγος έστειλαν πανιά
μακριά με τον Λεβάντε να πάει
η αγάπη μου για σένα να πάει

μύριζες λιβάνι και κερί
κι εγώ σεμνά σ’ αγκάλιαζα
μη σε μολύνω
κάπου στη μέση αυτής της γης

σου έστειλα με περιστέρι την αγάπη μου
σε δυο στίχους του Ελύτη
να σου φωνάξω σ’ αγαπώ
χωρίς να ταραχτεί η ισορροπία

Κι είναι ο τόπος ίδιος
οι γαλότσες βουλιάζουν στο χώμα
τα δάκρυα στέγνωσα στα ψηλά αειθαλή δέντρα
που ψιθυρίζουν το όνομά σου.

Κι είναι ο τόπος ίδιος
είσαι εσύ που αναβλύζεις το ρετσίνι
γουλιά γουλιά με ξεδιψάς
κι εσύ αλλάζεις το καντήλι.

Κλείσε τα μάτια.
Γύρισε το κεφάλι.
Πάλι το πεύκο είμαστε εμείς.
Πάλι ρετσίνι στάζουμε.

Κι ήρθε το πλοίο να με πάρει.
άνοιξε τα χέρια σου
σαν τη γη σκίσε τα σωθικά σου
τράβα με, κράτα με

Πνίγομαι στης θάλασσας το κύμα
δεν έχεις μύες να σφίξεις τη φωτιά
κι εγώ γυναίκα που σκοτώνει
πέθανα από το χέρι σου

Ξεψυχώντας τα χέρια μου άνοιξαν σε σχήμα σταυρού. Τα μάτια μου κοίταξαν κατάματα τον ουρανό. Ήξερα τι με περίμενε. Δεν γύρισα να σε αντικρίσω που στεκόσουν στη στεριά. Κάποια μέρα θα παραστείς κι εσύ στη Δίκη. Στα δικαστήρια του κόσμου γίναμε ισοβίτες. Ενώπιον του Θεού μπορεί να αθωωθούμε.

Εν όψει Χαιρετισμών και Μεγάλης Σαρακοστής

Παρασκευή 14 Μαρτίου η πρώτη Παρασκευή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η πρώτη Παρασκευή των Χαιρετισμών. Ακούστηκε το απόγευμα της Παρασκευής αυτής στην εκκλησία "χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν".
Χαίρε, δηλαδή, Παναγία μας που είσαι η επουράνια σκάλα μέσω της οποίας ο Χριστός και Θεός μας κατέβηκε στον επίγειο κόσμο. Χαίρε Παναγία που μέσω εσού εμείς οι απλοί θνητοί θα κερδίσουμε μια θέση στο βασίλειο του Θεού, που κατοικεί στον ουρανό.
Οι Χαιρετισμοί προς την Θεοτόκο ξεκινούν με τον ψαλμό του πρώτου οίκου "Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέφθη, εἰπεῖν τῆ Θεοτόκῳ τὸ Χαῖρε...".
Στον Ευαγγελισμό λοιπόν της Θεοτόκου αναφέρεται τόσο η αρχή της ακολουθίας του Ακαθίστου ύμνου, όσο και το χωρίο που απέσπασα και εντάσσεται στον τρίτο οίκο και σχολιάζω εδώ. Η Παναγία μας έφερε στη γη τον Υιόν του Θεού με απόφαση Κυρίου για να μας σώσει. Η Παναγίας μας, που υμνούμε και δοξάζουμε κατά τις Παρασκευές της Σαρακοστής, η μητέρα όλων των ανθρώπων μεσολάβησε για τη σωτηρία μας ως σκάλα απ' την οποία έστειλε ο Θεός από το βασίλειο των ουρανών στη γη τον Υιό Του και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό.
Τιμούμε λοιπόν την Παναγία και Θεοτόκο γι αυτό το λόγο. Αλλά τώρα που πιο πολύ από ποτέ έχουμε ανάγκη την προσευχή και τη σωτηρία η Αγία μητέρα μας η Παναγία είναι πάλι δίπλα μας πρόθυμη να μας βοηθήσει. Είναι η γέφυρα πάνω στην οποία θα πατήσουμε για να περάσουμε στην αντίπερα όχθη. Όπως λειτούργησε ως γέφυρα για να περάσει ο Υιός και Λόγος του Θεού από την μήτρα της άσπιλης, αμόλυντης, άφθορης και άχραντης μητρός του στον αμαρτωλό κόσμο και να τον σώσει, έτσι λειτουργεί ως γέφυρα για τους ανθρώπους που από τον κόσμο της φθοράς θα περάσουν στον κόσμο της αιώνιας αφθαρσίας, γαλήνης και ηρεμίας.
Πώς όμως ο άνθρωπος θα μπορέσει να πατήσει πάνω σ' αυτή τη γέφυρα; Η Μητέρα όλων των ανθρώπων, με την άδολη στοργή Της, με την απεριόριστη μακροθυμία Της, με την αμέτρητη συμπαράστασή Της είναι πρόθυμη πάντοτε να ακούσει και να αφουγκραστεί τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες μας, τα λάθη και τα πάθη μας, χωρίς ουδέποτε να μας κατακρίνει. Αυτή είναι η Μάνα μας στην οποία μπορούμε να στηριχτούμε χωρίς να φοβηθούμε ή να απογοητευτούμε. Η Υπεραγία Θεοτόκος μας έχει πάντοτε υπό την σκέπην Της και ουδέποτε λησμονεί τα τέκνα Της. Είναι πάντοτε πρόθυμη να σταθεί δίπλα μας αρκεί να Της ανοίξουμε την καρδιά μας και να την βάλουμε στη ζωή μας.
Ας ανοίξουμε κουβέντα με Εκείνη. Ας πούμε τα μυστικά μας σε Αυτή. Ας ομολογήσουμε τα λάθη και τις άσχημες πράξεις μας, τους προβληματισμούς και τις έννοιες μας κι Εκείνη θα μας ακούσει. Δε θα μας κρίνει, αλλά θα κάνει το σωστό για εμάς. Δε θα μας προδώσει ποτέ. Δε θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Δε θα μας αρνηθεί.
Αν εμείς Την εμπιστευτούμε και ανοίξουμε την καρδιά μας και Την βάλουμε μέσα, τότε κι Εκείνη θα μας ανταμείψει καθώς θα λειτουργήσει η ίδια ως γέφυρα που θα μας μεταφέρει στον κόσμο της αιωνιότητας. Η ίδια θα μας οδηγήσει στην Αλήθεια. Η Παναγία έφερε μέσα από το ιερό σώμα Της τον Χριστό στη γη. Η Παναγία θα μας οδηγήσει να Τον βρούμε. Μια γέφυρα που οδηγεί στην αλήθεια, μια γέφυρα που όλοι μπορούμε να τη διαβούμε. Ας μην αρνηθούμε την αγκαλιά της Μητέρας μας. Ας μπούμε μέσα να φωλιάσουμε σ' αυτή και τότε θα κερδίσουμε το εισιτήριο της μετάβασης στον ουρανό.
"Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι' ἧς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανὀν".

Ο επίλογος μιας ανείπωτης σχέσης αγάπης

Σ' αγαπώ...μα δε φτάνει.

Είσαι η ζωή μου...μα δε φτάνει.

Είμαστε ένα...μα δε φτάνει.

Είμαι τα πάντα για σένα...μα δε φτάνει.

Εσένα θέλω...μα δε φτάνει.

Εσένα αναδίνω από μέσα μου...μα δε φτάνει.

Εσένα εισπνέω και ζω...μα δε φτάνει.

Εσένα αγκαλιάζω και δεν κρυώνω...μα δε φτάνει.

Εσένα πίνω και ξεδιψώ...μα δε φτάνει.

Ποτέ δε θα σ' έχω έτσι όπως σε θέλω. Γι αυτό βρίσκω τη δύναμη από το πουθενά και σκοτώνω το φάντασμα.

Θα σ' αγαπώ για πάντα.

Μαζί δεν υπάρχουμε, χώρια ας κάνουμε πως θα ζήσουμε.

Κι όση ευτυχία, λύπη, πάθος, αγάπη, έρωτα, ζωή κι αν μοιραστήκαμε ας τα κρατήσουμε κλειδωμένα σ' ένα κουτί του μυαλού μας που θα μας θυμίζουν πότε πότε το θαύμα που ζήσαμε έστω για λίγο.

Ζούσαμε στο όνειρο, όμως παντού γύρω μας υπήρχε η αλήθεια που κάναμε πως δεν τη βλέπαμε.

Σ' αγαπώ...για το τώρα, για αύριο, για πάντα. Μαζί δεν σώσαμε το παιδί. Δεν υπάρχει ελπίδα να στηριχτούμε. Δεν υπάρχει φως να το δούμε στα μάτια και να φωνάξουμε δυνατά..."Αγαπιόμαστε".

"Δε χωρίζουν όμως έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο". Ίσως κάποτε αν τα πράγματα αλλάξουν κι εμείς μείνουμε ίδιοι, ίσως γυρίσουμε ο ένας στον άλλον. Ίσως κάποτε ριγήσω ξανά στο άγγιγμα των χειλιών σου, στο βλέμμα των ματιών σου, στη λυτρωτική δύναμη της αγκαλιάς σου που τα 'κανε όλα ωραία. Ίσως κάποτε...μαζί ξανά...

Λόγια ποιητικά και αναλγητικά

Αντί στεφάνου

Άφωνο ξέσκισμα της σάρκας
κομμάτια χωρίζονται
σκίζοντας μυστικές ίνες
που αποτραβιούνται με δυσκολία
το αίμα κυλά σιωπηλό
στα δύο αντικριστά αυλάκια
περιστέρια φιμώνονται
κράζοντας την ύστατη απαντοχή
δυο χέρια με ενωμένες παλάμες
πέφτουν σα μαριονέτες
δυο μαχαίρια διασταυρώνονται
μπήγονται στις δυο απέναντι καρδιές
δυο βλέμματα βουρκώνουν
οι χορδές σπάνε χωρίς τρέμουλο
δυο κορμιά κείτονται νεκρά.
Άραγε θα ‘ναι τότε
που θα πάψουμε να είμαστε ένα;

περί κοινωνικής ποίησης...

Συμβόλαιο ζωής

Ιδού η πόση
Ιδού η βρώση
απουσία γεύσης
κανόνας πρώτος

Ιδού το σκούριασμα
το πέσιμο των σοφάδων
απουσία βαφής
κανόνας δεύτερος

Νεκρές μέλισσες
η αδυναμία του χορού
η αδυναμία της ζωής
κανόνας τρίτος

Έχεις πεθάνει.
Προγαμιαίο συμβόλαιο.

Ο "φονιάς" του δικομματισμού

Η Χαριλάου Τρικούπη "λύνει" τα μάγια του δικομματισμού που ο ίδιος ο Χαρίλαος Τρικούπης πρωτοέφερε στο ελληνικό κράτος!

Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις 7 Μαρτίου συνειδητοποιεί για πρώτη φορά ότι μέρος του εκλογικού σώματος "έκανε" φτερά προς την "δεξιά" της Νέας Δημοκρατίας. Τον τελευταίο καιρός το ΠΑ.ΣΟ.Κ. έρχεται αντιμέτωπο με τη σκληρή πραγματικότητα, όπως διαμορφώνεται για δεύτερη φορά.

Μοιάζει να συμβαίνει το ίδιο, αν και εντελώς ακούσια, όπως συνέβαινε στην Κατοχή. Όταν οι αντιστασιακοί σκότωναν με τα χίλια ζόρια έναν Γερμανό στρατιωτικό σε κάποια ενέδρα, ως αντίποινα οι Γερμανοί έκαιγαν ολόκληρα χωριά και οδηγούσαν στο απόσπασμα εκατοντάδες άντρες και γυναίκες. Κάπως έτσι και η κυρία Δαμανάκη έφυγε από τον Συνασπισμό και πήγε στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τώρα ύστερα από τόσο καιρό, άσχετα με αυτό το γεγονός, ψηφοφόροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ως επί το πλείστον, όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις μεταπηδούν στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Τι φταίει καημένο μου ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ο ανίκανος πρόεδρός σας; Τα ίδια σας πρόσωπα; Οι στεκούμενες ιδέες σας; Τα επαναλαμβανόμενα ψέματά σας; Η τόσο εξόφθαλμη μαζική πάθηση του αλτσχάιμερ που σας "χτύπησε"; Οφείλουμε, όμως, ως Έλληνες πολίτες να σας ευχαριστήσουμε που με την παρωχημένη και άκρως απογοητευτική πολιτική σας ακόμη και ως αντιπολίτευση καταφέρατε να χτυπήσετε τον δικομματισμό στον πυρήνα του. Θα πρότεινα να συνεχίσετε ανεπηρέαστοι αυτό που κάνετε γιατί επιτέλους αποφασίσατε να επιτελέσετε κοινωνικό έργο έστω κι άθελά σας.

Αλλά αν το θέλατε πραγματικά, δε θα είχατε αλλάξει; Είστε άξιοι της μοίρας σας. Προς το παρόν ο κύριος Καραμανλής και το αποτυχημένο επιτελείο του φαίνεται να μην απειλείται από τον κύριο Τσίπρα και την καλπάζουσα πορεία του προς το μερίδιο της εξουσίας, αλλά καλύτερα να προσέχει για να μην βρεθεί μετά από μερικά χρόνια να πάσχει από την ίδια αμνησία και πολιτική μαλάκυνση του κόμματος του κυρίου Παπανδρέου ή μήπως του κυρίου Λαλιώτη, γιατί τα τεχνάσματα αυτά σε κάτι τέτοιο παραπέμπουν...