Χρόνια Πολλά!

Χρόνια πολλά σε όλους! Το "Περί ρομαντισμού" εύχεται στους αναγνώστες του Καλά Χριστούγεννα, γεμάτα χαρά, υγεία και ομόνοια. Το 2009 να είναι ένα έτος δημιουργικό για σας και τις οικογένειές σας. Να είστε όλοι καλά!

"Η Παρθένος σήμερον Τον Υπερούσιον Τίκτει. και η Γη Το Σπήλαιον Τω απροσίΤω προσάΓει. ΆΓΓελοι μεΤά Ποιμένων δοξολοΓούσι. ΜάΓοι δε μεΤά ασΤέρος οδοιπορούσι. δι' ημάς Γαρ εΓεννήθη Παιδίον νέον, ο προ αιώνων θεός".

Μετά από τόσο καιρό στο πηδάλιο αυτού του ιστολογίου θέλω να ευχαριστήσω εκ βάθους καρδίας όλους τους φίλους αναγνώστες, κατόχους αξιολογότατων ιστολογίων που με τίμησαν εξ αρχής με τις επισκέψεις τους στο μπλογκ μου και βοήθησαν στην ανέλιξή του.

Ξεκινώντας χωρίς να έχω γνώση των πραγματικών διαστάσεων που μπορεί να λάβει ο κόσμος των μπογκς έμεινα έκπληκτη από το ποσοστό των ιστολογίων που κάνουν πολιτισμό και κάθε ανάρτησή τους αποτελεί έργο τέχνης. Θαύμασα την τρομερή αξιοποίηση του βήματος από διάφορους χρήστες προς όφελος του κάθε ανθρώπου.

Συγχαίρω κι ευχαριστώ τους χρήστες και αναγνώστες αυτούς και μέσα από το συγκεκριμένο μπλογκ θα προσπαθήσω να συνεχίσω να εκμεταλλεύομαι αυτή την ελευθερία γνώμης προς αξιοποίηση και προβολή ιδεών.

Τους καλώ να συνεχίσουν να στηρίζουν το ιστολόγιό μου που σκοπό έχει να αγγίξει τις ευαίσθητες πτυχές του ανθρώπου, να άρει τη φαντασία και να εγείρει το πνεύμα. Περιμένω κι άλλα μέλη ως αναγνώστες στους Περί Ρομαντισμού διαλόγους. Σας ευχαριστώ και καλή μας συνέχεια.

Ακούστε τώρα την ιστορία του Αλέξη, ενός νεαρού, πρίγκηπα της ανατολής, απόγονου του Σεβάχ του Θαλασσινού, που νόμισε ότι μπορεί ν' αλλάξει τον κόσμο. Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων.

Καληνύχτα Αλέξη. Αυτός ο κόσμος δε θ' αλλάξει ποτε. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ.

Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS

Η 1η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα κατά του AIDS το 1988, με απόφαση της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας και στη συνέχεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ. Το AIDS είναι μία από τις φονικότερες επιδημίες στην παγκόσμια ιστορία. Γύρω στα 25.000.000 άνθρωποι έχουν χάσει την ζωή τους, ενώ 33.000.000 είναι φορείς του ιού HIV. Η σεξουαλική επαφή αποτελεί τον κύριο τρόπο μετάδοσης του HIV. Παρά την παγκόσμια προσπάθεια ελέγχου η επιδημία HIV/AIDS συνεχίζει να παραμένει ανεξέλεγκτη στις περισσότερες χώρες του κόσμου, ιδιαίτερα της Υποσαχάρειας Αφρικής.

Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ) ο κίνδυνος στην χώρα μας μοιάζει αμελητέος, χωρίς να υπάρχει εφησυχασμός, αφού η λοίμωξη παρουσιάζει αυξητική πορεία. Σημαντική μείωση παρατηρείται στους θανάτους από AIDS, λόγω των νέων θεραπειών, που εφαρμόζονται. Το 2008 και μέχρι τις 31 Οκτωβρίου δηλώθηκαν 547 νέα περιστατικά οροθετικών ατόμων (458 άνδρες και 89 γυναίκες) και διαγνώσθηκαν 73 νέες περιπτώσεις AIDS (64 άνδρες και 9 γυναίκες). Ο συνολικός αριθμός των HIV οροθετικών ατόμων, συμπεριλαμβανομένων και των περιστατικών AIDS, έως τις 31 Οκτωβρίου 2008 ανερχόταν σε 9229 άτομα ,εκ των οποίων 7.409 (80,3%) ήταν άνδρες και 1772 γυναίκες (19.2%). Ο συνολικός αριθμός των περιπτώσεων AIDS, που δηλώθηκαν έως τις 31 Οκτωβρίου 2008 ανέρχεται σε 2928, εκ των οποίων 2477 άνδρες (84,6%) και 451 γυναίκες (15,4%). Οι θάνατοι από AIDS ανήλθαν σε 21 το 2008 (στοιχεία έως τις 31.10) και συνολικά σε 1582 από το 1983 (1382 άνδρες και 200 γυναίκες.).

Πηγή: Σαν σήμερα.gr

Αστικό λεωφορείο

Άνθρωποι ανεβαίνουν, κατεβαίνουν, περνούν από μπροστά σου, τους κοιτάς φευγαλέα, άλλοτε τους παρατηρείς. Προσέχεις τι φοράνε, πώς κρατάνε κάτι, τα δάχτυλά τους που σφίγγονται πάνω στις λαβές. Την άλλη στιγμή τους έχεις ξεχάσει. Κανείς δε μιλάει. Ο καθένας κάνει το δρομολόγιό του μόνος του μέχρι τη στιγμή που θα σταματήσει το λεωφορείο και θα κατεβεί. Τότε παύει να υπάρχει και για τους υπόλοιπους που ήταν συνεπιβάτες του.

Αυτό δε μοιάζει με τη ζωή; Ο καθένας μόνος του. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν απ' τη ζωή μας, μέχρι να φύγουμε εμείς απ' τη ζωή. Μα πάντα παραμένουμε μόνοι μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι νιώθουμε μοναξιά. Η ζωή είναι ένα μέσο, όπως και το λεωφορείο. Διαλέγεις εσύ τον προορισμό κι επιλέγεις το μέσο που θα σε οδηγήσει σε αυτόν. Ο προορισμός δεν είναι η στάση. Η στάση είναι ο θάνατος, ο προορισμός είναι αυτό που υπάρχει μετά το θάνατο, αν δεχτούμε ότι υπάρχει γι αυτό κι είναι στο χέρι μας να τον επιλέξουμε.

Πού με πάει το "πουλμανάκι" λοιπόν;;;

7 αλήθειες για τις μέρες της αφθονίας μας

Με μεγάλη χαρά αποδέχομαι την πρόσκληση της Γιώτας να συμμετάσχω στο blogoπαίχνιδο, κάτι που με κάνει να νιώθω πιο έντονα την ύπαρξη μιας αόρατης δικτυακής παρέας με ορατή όμως επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων.

Η αλήθεια είναι για μένα πίστη. Είναι η πίστη του ότι κάτι είναι αλήθεια κι αυτό είναι που το κάνει από μόνο του δυνατό και ικανό να σταθεί πάνω απ' όλα. Γι αυτό θα πω 7 δικά μου πιστεύω.

1) Πιστεύω στο Θεό. Η δύναμη της αλήθειας Του με κάνει καλόν άνθρωπο.

2) Πιστεύω στο Διάβολο. Η δύναμη της αλήθειας του φουντώνει τα αληθινά κακά στοιχεία του χαρακτήρα μου.

3) Πιστεύω στην Ιστορία. Η δύναμη της αλήθειας της κατευθύνει τη συνείδησή μου.

4) Πιστεύω στους Ανθρώπους. Δεν μπορείς παρά να πιστέψεις...

5) Πιστεύω στην Αγάπη. Όταν είναι αληθινή κάνει θαύματα.

6) Πιστεύω στη Τέχνη. Όταν είναι αληθινή είναι λυτρωτική.

7) Πιστεύω στη Φύση. Η δύναμη της αλήθειας της σου θυμίζει ποιος είσαι εσύ κι όλοι οι άλλοι γύρω σου.

Κάθε μέρα πάω σχολείο! Κάθε μέρα πάω Πανεπιστήμιο! Κάθε μέρα πάω για δουλειά! Μαθαίνω γράμματα! Μαθαίνω απ' τους άλλους! Ακούω ειδήσεις! Ακούω τον εξάψαλμο! Ακούω μουσική! Βλέπω τηλεόραση! Βλέπω την αδικία! Βλέπω θαύματα! Διαβάζω εφημερίδα! Διαβάζω βιβλία! Διαβάζω το παιδί μου! Κι όταν πάω να κοιμηθώ πέφτω μπρούμυτα! Κι όταν πάω να κοιμηθώ γίνεται το κεφάλι μου ένα μεγάλο καζάνι με νερό που κοχλάζει έτοιμο να εκραγεί! Κι όταν πάω να κοιμηθώ σκέφτομαι...έμαθα τόσα πολλά σήμερα, εμπλούτισα τις γνώσεις μου, αλλά ήταν αυτό το νόημα της μέρας μου; Σήμερα τι μου έμαθε η ζωή; Αυτό είναι το νόημα. Κάθε βράδυ λοιπόν σκέφτομαι...τι έμαθα σήμερα;

Αφήστε τα σχόλιά σας...εσείς τί μάθατε σήμερα;

Ο μισογυνισμός στην Αρχαία Ελλάδα

Οι απόψεις της εποχής του Ομήρου και αργότερα της Κλασικής Ελλάδας θέλουν τη γυναίκα οκνηρή καταναλώτρια, κλεισμένη στο σπίτι χωρίς να παράγει έργο. Τόσο άντρες της πολιτικής, όσο και της τέχνης έχουν εκφράσει τις απόψεις τους αυτές για τις σύγχρονές τους γυναίκες.

Η άποψη ότι οι γυναίκες είναι οι κηφήνες για τους οποίους οι άντρες δουλεύουν ολημερίς απαντάται και στη Θεογονία του Ησιόδου. Στο Σημωνίδη από την Αμοργό, σατιρικό ποιητή πιθανόν του 7ου αιώνα συναντούμε το χαρακτηριστικό απόσπασμα 118 στίχων για τις γυναίκες. Παρά το περιεχόμενό του και την απήχηση που θα είχε σήμερα ή την αρνητική κριτική και την απόρριψη που θα του ασκούνταν, ο στόχος του Σημωνίδη είναι ολοφάνερα να ψυχαγωγήσει. Παρουσιάζεται να εξηγεί τη φύση των γυναικών μιλώντας για τη δημιουργία τους από δέκα διαφορετικές πηγές, εφτά ζώα, δύο στοιχεία κι ένα έντομο, με τη σειρά γουρούνα, αλεπού, σκύλα, χώμα, θάλασσα, γάιδαρο, νυφίτσα, φοράδα, πίθηκο, μέλισσα.

Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα που μιλά για τη γυναίκα που προέρχεται από τον πίθηκο:

"Αίσχιστα μεν πρόσωπα. [...] επ' αυχένα βραχεία. κινείται μόγις. άπυγος, αυτόκωλος. α τάλας ανήρ όστις κακόν τοιούτν αγκαλίζεται. δήνεα δε πάντα και τρόπους επίσταται ώσπερ πίθηκος".

"Άσχημο πρόσωπο. [...] κοντολαίμα, δυσκίνητη, άκωλη με κολλημένα άκρα. Δυστυχισμένος άντρας στ' αλήθεια όποιος αγκαλιάζει τέτοια σκρόφα. Ξέρει όλα τα καμώματα και τους τρόπους του πιθήκου".

Πέρα από το Σημωνίδη και στην τραγωδία παρατηρείται η άποψη για τη γυναίκα καταναλώτρια. Γνωστή είναι η αντίθεση ανάμεσα στις γυναίκες που παραμένουν στο σπίτι τους και στους πολεμιστές που μοχθούν μακριά από την πατρίδα τους, όπως παρουσιάζεται επανειλημμένως στην Ορέστεια τη φημισμένη τριλογία του Αισχύλου.

Στη Μήδεια του Ευριπίδη παρατηρούμε τον εξής στίχο που ανταποκρίνεται στα λόγια της Μήδειας: "λέγουσι δ' ημάς ως ακίνδυνον βίον ζώμεν κατ' οίκους, οι δε μάρνανται δορί, κακώς φρονούντες. ως τρις αν παρ' ασπίδα στήναι θέλοιμ' αν μάλλον ή τεκείν άπαξ"."Λένε τάχα για εμάς, ότι ζούμε ασφαλή ζωή μέσα στο σπίτι, την ώρα που εκείνοι πολεμούν με το κοντάρι. Ανόητος στοχασμός! Τι κάλλιο θα 'χα τρεις να σταθώ φορές πλάι στην ασπίδα παρά μια και μοναχή να γεννήσω".

Η παραδοσιακή αντίληψη του μισογυνισμού συνδέει τους άντρες με το μόχθο και τον κίνδυνο του πολέμου, του αθλητισμού της πολιτικής και της γεωργίας και υποτιμά τις γυναίκες ως οκνηρές καταναλώτριες που μένουν ασφαλείς στο σπίτι τους. Η Μήδεια με έξυπνο τρόπο επικεντρώνεται στην αντίθεση αυτή, αναφέροντας ένα παρόμοιο παράδειγμα που προάγει τις αντιλήψεις της κρατικής ιδεολογίας προς δημόσια κατανάλωση: το να υπηρετεί κάποιος άνδρας τη θητεία του ως στρατιώτης σημαίνει ότι εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του ως πολίτης αλλά και το να γεννήσει μια γυναίκα ένα παιδί και αυτό συνεπάγεται ότι εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της ως γυναίκα και αντίστοιχα ο θάνατος μια γυναίκας στη γέννα ισοδυναμεί με το θάνατος ενός στρατιώτη την ώρα της μάχης.

Πέρα από τη λογοτεχνική ισχύ αυτού του στερεότυπου, η ανταπόκρισή του στην πραγματικότητα είναι κάτι που δημιουργεί μεγάλη τριβή μεταξύ των δύο φύλων, αλλά τείνει να ανατραπεί ολικά. Η γυναίκα στη σημερινή εποχή δυναμική όσο ποτέ έχει την αξίωση της ισοτιμίας σε σχέση με τον άνδρα πράγμα που δύσκολα βέβαια κερδίζεται σε μία κοινωνία που γαλουχείται με τα στερεότυπα του παρελθόντος. Ωστόσο δε λείπουν οι ακρότητες του φεμινισμού απόρροια του υπερβάλλοντα ζήλου μεγάλης ομάδας γυναικών.

Οι απόψεις της εποχής του Ομήρου καλά κρατούν και τη σήμερον...

Πηγές: P.E. Easterling-B.M.W. Knox Ιστορία της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας

M. L. West Delectus ex Iambus et Elegis Graecis

Donald J. Mastronarde Ευριπίδου Μήδεια

Γκρεμίστε τα τείχη!

Άξιοι οι Έλληνες αθλητές των Παραολυμπιακών Αγώνων. Φτάσανε την Ελλάδα στην κορυφή με τις επιδόσεις τους. Οι φερέλπιδες αθλητές της ελληνικής αποστολής υπόσχονται κι άλλα μετάλλια πέρα των ήδη οκτώ που ξεπερνούν σε συγκομιδή τα μετάλλια των Ολυμπιακών. Ενδεικτικά ο Χαράλαμπος Ταϊγανίδης που εικονίζεται και παρακάτω με το παγκόσμιο ρεκόρ του και τη δύναμη ψυχής του ανέβηκε στο ψηλότερο βάθρο και έδωσε στην Ελλάδα τη χαρά της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου. Στο Πεκίνο ακούστηκε ο εθνικός μας ύμνος κάτι που δε χαρήκαμε στους Ολυμπιακούς.

Τι πιο σπουδαίο να βλέπεις τις προσπάθειες αυτών των αθλητών ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Τι πιο συγκινητικό να βλέπεις ανθρώπους να μετατρέπουν τις ατυχίες τους σε επιτυχίες. Σε όσους νομίζουν ότι τέλειωσε η ζωή τους, ότι πλέον είναι άχρηστοι, ότι είναι βάρος στους άλλους, οι αθλητές με αυτή τους τη δραστηριότητα ας τους δώσουν το παράδειγμα ότι ο άνθρωπος είναι πολύ πιο δυνατός αν το πιστέψει πραγματικά. Καλή συνέχεια σε όλους τους αθλητές!!!

Αθλητισμός: γιατί μας εμπνέει

Ψάχνω να βρω το συναίσθημα αυτό όταν ένας αθλητής νικά, όταν μια σημαία σηκώνεται ψηλά, όταν οι άνθρωποι ζουν για μια στιγμή, που όταν έρθει αγγίζουν τα όριά τους. Όταν οι μυώνες τεντώνονται, τα νεύρα πάλλονται, το σώμα ίπταται και η καρδιά έτοιμη να σπάσει τότε ο άνθρωπος φτάνει στην κόψη του ξυραφιού που όλα είναι αμφίβολα κι αβέβαια.

Ο αθλητισμός πάντα με συγκινούσε. Η διαδικασία της υπερπροσπάθειας προσφέρει πάντα τόσα πολλά. Όταν όλοι οι θεατές όρθιοι σε χειροκροτούν για ένα τέταρτο, όταν όλα έχουν σταματήσει για σένα, όταν στη ζωή σου κερδίζεις την υστεροφημία πριν πεθάνεις και με αξιοπρέπεια αποχωρείς δίνοντας την σκυτάλη στο νεώτερο τότε αυτό είναι αθλητισμός. Γιατί είναι έμπνευση η ζωή σου, έμπνευση η πορεία σου που πάντα θα λειτουργεί ως παράδειγμα για τους νέους.

Όποιος κι αν είσαι, όσο χρονών κι αν είσαι, αγωνίζεσαι να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Αγωνίζεσαι να γίνεις πιο δυνατός. Ακόμη κι η ήττα δε θα σε λυγίσει, αλλά θα σε κάνει πιο δυνατό για το επόμενο εμπόδιο. Γι αυτό ο αθλητισμός με συγκινεί, γιατί κρύβει το πάθος των αθλητών, κρύβει τα όνειρα που διψούν να γίνουν αλήθεια.

Ο αθλητισμός με συγκινεί. Βλέπω σ' αυτόν ανθρώπους πολεμιστές. Βλέπω αγωνία, πόνο, μόχθο, προσμονή, θάρρος, κουράγιο. Βλέπω μικρά παιδιά να παλεύουν στον τάπητα να σταθούν με το όνειρό τους στον κόσμο. Και κάθε φορά σε κάθε αγώνα να βάζουν ένα ακόμη λιθάρι για να κάνουν αυτό το όνειρο αλήθεια. Βλέπω την ομάδα, τα δύο να γίνονται ένα, με ένα στόχο, μια ελπίδα, ένα όνειρο. Κι αυτό είναι ο αθλητισμός η ελπίδα για το όνειρο.

Όποιος και να είσαι κουβαλάς ένα όνειρο. Να τα καταφέρεις, να νικήσεις, να δοξάσεις το όνομά σου και την πατρίδα σου. Γι αυτό ο αθλητισμός θέλει αφοσίωση, δύναμη ψυχής, καθαρό μυαλό και πάνω απ' όλα αγάπη γι αυτό που κάνεις.

Θύμα του εαυτού μου ή θύμα των άλλων; πόσο πολύ παίζει ρόλο το συναισθηματικό υπόβαθρο στο ξύπνημα από αυτή την υπνωτική κατάσταση και στην απομάκρυνση; για μια ζωή θύμα; θύμα σε μια σχέση ή θύμα σε όλες; εν τέλει θύμα του εαυτού μου ή θύτης του εαυτού μου;

Ώρα για διακοπές!

Αφήνουμε τη σκέψη στην άκρη, παίρνοντας μαζί μας πάντα τις ιδέες και τις αρχές μας και αφηνόμαστε στον αέρα του καλοκαιριού να μας ταξιδέψει σε μέρη άγνωστα, όπου νέες εμπειρίες μας περιμένουν. Φίλοι του μπλογκ καλή αντάμωση! Επιστροφή σε έξι μέρες από την κοσμοπολίτικη Σκιάθο!

26 Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής

Η Αγία Παρασκευή ας μας προστατεύει όλους...Χρόνια Πολλά σε όλες και όλους που εορτάζουν σήμερα. Ο ηθικός βίος της, ο φρικτός, μαρτυρικός της θάνατος, η ακλόνητη πίστη της που πήγαζε από την απόλυτη σύνεση και τον τρόπο που είχε γαλουχηθεί αυτή η Αγία ας γίνουν παράδειγμα για όλους μας, πρώτα θαυμασμού και έπειτα μίμησης. Μα αυτό που είναι το πιο άξιο λόγου είναι αυτοί οι σπουδαίοι γονείς της Αγίας Παρασκευής. Αυτοί οι δύο άνθρωποι που ακόμη και πριν τον ερχομό Της με τις ατέλειωτες προσευχές τους μεριμνούσαν για το παιδί τους κι εν τέλει έδωσε ο Θεός τη χάρη Του κι έφτιαξαν μια Αγία. Κι όχι μόνον τούτο, αλλά οι προσευχές τους βοήθησαν τη νεαρή Παρασκευή να μη βγει από το δρόμο της. Αυτό είναι η πεμπτουσία της οικογένειας, η μεγαλύτερη ευλογία για δύο γονείς, να πλάσουν αγίους. Είναι τούτο δυνατόν στις μέρες μας; Θέλω να πιστεύω πως η αγαθή ψυχή των γονιών και η συνεχής προσευχή τους σε συνδυασμό έχουν την δυνατότητα για τέτοια αποτελέσματα.

Δείτε περισσότερα για το βίο της Αγίας Παρασκευής και σχετικές προεκτάσεις του αρχιμανδρίτη Μελετίου Βαδραχάνη: http://www.sinodiporos.blogspot.com/

Το δέκα

Στάσου δε σε προλαβαίνω
περίμενε την αργή μου αντίληψη
του περάσματός σου.

Το δέκα, το δέκα
στα πιο ωραία χρόνια
ήτανε μπροστά
το δέκα
που τόσο αγαπώ
και τώρα φεύγει
μοιάζει αδύνατο
να το κρατήσω

Που πάνε τα νιάτα μου
η ζωή μου
κυλάνε σα νερό
που σπάει κάθε φράγμα.
Είκοσι χρόνια και
τι πρόλαβα να ζήσω;

Το δέκα, το δέκα
ζήσε το όσο μπορείς.

25/7/08 παραμονή των εικοστών μου γενεθλίων

Αφιέρωμα στη Μέριλ Στριπ (Meryl Streep)

Κατά πολλούς θεωρείται η καλύτερη εν ζωή ηθοποιός στον κόσμο. Έχει το θείο χάρισμα της απόλυτης ερμηνείας μετατρέποντας τους χάρτινους ήρωες σε ζώσες οντότητες. Η ανέγγιχτη απ’ το χρόνο γοητεία της και το βαθύ μελαγχολικό κι ιδιοφυές βλέμμα της είναι χαρακτηριστικά που την ξεχωρίζουν από πολλές άλλες γυναίκες του χώρου της.
Η Μέρυλ Στριπ (Meryl Streep), βραβευμένη με 2 βραβεία Όσκαρ, 6 Χρυσές Σφαίρες, 2 βραβεία Έμμυ, βραβείο BAFTA καλύτερης ερμηνείας, βραβείο Σίζαρ συνεισφοράς στον κινηματογράφο, βραβείο AFI συνεισφοράς στον κινηματογράφο, με συνολικά 63 νίκες και 68 υποψηφιότητες, εκ των οποίων οι 14 υποψηφιότητες ήταν για βραβείο Όσκαρ είναι αδιαμφισβήτητα μία τεράστια μορφή του μοντέρνου κινηματογράφου.
Γεννημένη στις 22 Ιουνίου του 1949 στο Summit του New Jersey (Νιου Τζέρσευ) των Ηνωμένων Πολιτειών η Μαίρη Λουίζ (Μέριλ) Στριπ από μικρή έδειξε την έφεσή της στην όπερα. Από τα δώδεκα ξεκίνησε μαθήματα κλασσικού τραγουδιού με σκοπό να γίνει τραγουδίστρια της όπερας. Μαθήτευσε στο Vassar, σε ένα απ’ τα καλύτερα κολλέγια ελευθερίων τεχνών της Νέας Υόρκης, όπου και ανέπτυξε το ενδιαφέρον της στην υποκριτική και στα χρόνια της αποφοίτησης γράφτηκε στο πανεπιστήμιο του Yale όπου και σπούδασε στη Δραματική Σχολή.
Η καριέρα της ως ηθοποιός ξεκίνησε επί σκηνής. Το κινηματογραφικό της ντεμπούτο έγινε το 1977 με την ταινία «Julia» κι ένα χρόνο αργότερα με την ταινία «Ο ελαφοκυνηγός» (The deer hunter) έρχεται η πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ. Το 1980 κερδίζει το πρώτο της Όσκαρ (β΄ γυναικείου ρόλου) για την ταινία «Κράμμερ εναντίον Κράμμερ» και το 1983 το δεύτερο βραβείο Όσκαρ (α΄ γυναικείου ρόλου) για την ταινία «Η επιλογή της Σόφι». Πρωταγωνίστησε σε πολλές σπουδαίες ταινίες όπως «Οι γέφυρες του Μάντισον», «Η ερωμένη του Γάλλου υπολοχαγού», «Πέρα από την Αφρική», «Οι ώρες». Στη δεκαετία του 80 ο Τένεσσυ Ουίλλιαμς θέλησε τη Στριπ για το ρόλο της Μπλανς στο «Λεωφορείον ο Πόθος», για την κινηματογραφική του εκδοχή, αλλά η ίδια δεν ήταν διαθέσιμη.
Τελειομανής και σχολαστική, έχει τη μοναδική ικανότητα να επιτυγχάνει τις διαφορετικές προφορές που ο εκάστοτε ρόλος απαιτεί. «Ό,τι κι αν συμβεί, το έργο μου είναι αυτό που θα παραμείνει», είχε δηλώσει σε ερώτησή της για το μέλλον.
Το 1978 παντρεύεται τον Νταν Γκάμερ (Don Gummer), γλύπτη στο επάγγελμα και αποκτά μαζί του τέσσερα παιδιά. «Δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς τον άντρα μου. Θα ήμουν νεκρή, συναισθηματικά τουλάχιστον, αν δεν τον είχα γνωρίσει. Είναι ο καλύτερος», έχει δηλώσει η Στριπ. «Δεν υπάρχει οδικός χάρτης για το πώς θα μεγαλώσεις μια οικογένεια. Είναι πάντα μια τεράστια διαπραγμάτευση. Αλλά έχω μια ολοκρατική ανάγκη τόσο να δουλεύω όσο και να έχω μεγάλους δεσμούς αγάπης στη ζωή μου. Δεν μπορώ να φανταστώ να παραγκωνίζω το ένα για το άλλο».
Αυτή την ανάγκη ευχόμαστε να την καλύπτει και στο μέλλον με τους σπουδαίους ρόλους που θα ερμηνεύσει στη συνέχεια της πορείας της, αλλά και με τον σπουδαίο ρόλο της μητέρας που είναι κι ο σημαντικότερος στη ζωή της. Εμείς θα την πλαισιώνουμε με αγάπη κι ευγνωμοσύνη για όσα μας έχει χαρίσει και θα συνεχίσουμε να μαθαίνουμε ακόμα κι απ’ τη σιωπή του βλέμματός της.

Ελευθερώστε την Αγιά Σοφιά

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού

έφυγες για αλλού

κι άγγελος θα σε φέρει εδώ

στον σωστό καιρό.

Μες την Άγια Σοφιά

θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική

οι Έλληνες μαζί

Στίχοι: Σταμάτης Σπανουδάκης

Μουσική: Σταμάτης Σπανουδάκης

Η Αγία Μαρίνα στην καθημερινότητά μας

Πριν μερικά χρόνια κατά τη διάρκεια των διακοπών μας στο χωριό, όπου η Αγία Μαρίνα είναι πολιούχος, την ημέρα της παραμονής επέστρεφε από την πόλη κι απ΄τη δουλειά του το μεσημέρι στο χωριό ο πατέρας μου. Εγώ παιδί του δημοτικού τότε πήρα το ποδήλατο και πήγα να τον υποδεχτώ στην είσοδο του εξοχικού μας, όπου εκεί ο πλακόστρωτος δρόμος έχει κλίση. Τον ανέβηκα με τα πόδια και στα χέρια το ποδήλατο, μέχρι που μπαίνει ο μπαμπάς μου με το αυτοκίνητό του. Τότε αφήνω τα φρένα κι αρχίζω να κατηφορίζω προς την κύρια αυλή και το σπίτι μας.

Το έδαφος είναι επικλινές και στα δεξιά μου υπήρχαν βράχια, πέτρες με μυτερά εξογκώματα. Ο μπαμπάς προπορεύτηκε κι εγώ κατέβαινα με ταχύτητα την κατηφόρα συνειδητοποιώντας ότι τα φρένα μου δεν πιάνουν. Χάνω τον έλεγχο και πέφτω με το πρόσωπο πάνω στα βράχια. Ο πατέρας μου απ' το αυτοκίνητο βλέπει το τι έχει συμβεί κι έντρομος βγαίνει φωνάζοντας τη μητέρα μου απ' το σπίτι. Τρέχουν κι οι δυο. Στο σώμα μου μικρές ασήμαντες εκδορές σε χέρια και πόδια. Μα ένα σοβαρό τραύμα υπήρχε στο πρόσωπό μου. Ακριβώς κάτω απ' το δεξί μου μάτι ένα μεγάλο και βαθύ τραύμα σημάδευε το πρόσωπό μου. Με αυτό το σημάδι, που μου άφησε για αρκετά χρόνια μια ευαισθησία στην επιδερμίδα χαιρέτησα την επομένη την εικόνα της Αγίας Μαρίνας με ταπεινότητα κι ευγνωμοσύνη που έσωσε το δεξί μου μάτι και δεν το στερήθηκα μ' αυτόν τον τρόπο. Από τότε πάντοτε τιμούμε τη μνήμη της και πάντοτε παρευρισκόμαστε στην εκκλησία του χωριού που δοξάζει τη μεγάλη Αγία της Ορθοδοξίας μας.

Η Εκκλησία μας εορτάζει την Αγία Μαρίνα στις 17 Ιουλίου.

Πληροφορίες για τη ζωή και τα σπουδαία θαύματα της Αγίας Μαρίνας βρείτε στο μπλογκ: http://www.sinodiporos.blogspot.com/

Η τίγρη

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη

π' όλο με περιμένει

κι όλο την καρτερώ,

τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,

μα ελπίζω να φιλιώσει

καιρό με τον καιρό.


Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου

κι εγώ για το καλό μου

για κείνη πολεμώ

κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,

για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.


όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,

για να την αγκαλιάσω

τον πιο τρελό χορό,

κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,

μου δίνει την προβιά της

για να τηνε φορώ.


Καμιά φορά απ' το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,

σχεδόν αγαπημένοι,

καθείς να κοιμηθεί

και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν την μπόρα,

σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί.

Δημήτρης Αποστολάκης

Σαν να διάλεξες

Παρασκευή είναι σήμερα θα πάω στη λαϊκή
να κάνω έναν περίπατο στ' αποκεφαλισμένα περιβόλια
να δώ την ευωδιά της ρίγανης
σκλάβα σε ματσάκια.

Πάω μεσημεράκι που πέφτουν οι τιμές των αξιώσεων
βρίσκεις το πράσινο εύκολο
σε φασολάκια κολοκύθια μολόχες και κρινάκια.
Aκούω εκεί τι θαρρετά εκφράζονται τα δέντρα
με την κομμένη γλώσσα των καρπών
ρήτορες σωροί τα πορτοκάλια και τα μήλα
και παίρνει να ροδίζει λίγη ανάρρωση
στις κιτρινιάρικες παρειές
μιας μέσα βουβαμάρας.

Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε.
Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά
πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο
που έχει η εκλογή σου.
Eνώ εκείνο το έτυχε τι πούπουλο. Στην αρχή.
Γιατί μετά σε γονατίζουν οι συνέπειες.
Aσήκωτες κι αυτές. Kατά βάθος είναι σαν να διάλεξες.

Tο πολύ ν' αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια.
Για εξοικείωση.
Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια.

Κική Δημουλά

2 Ιουλίου του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς

O Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιμήθη στις αρχές του 18ου αιώνος αλλά μεταλαμπάδευσε την χάρη του στον μακρινό του ανηψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα μοναχός πήρε το όνομά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάχης των ευγενών σε μία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Η σχέση του με τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του μικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος.

Είχαν μια εξοχική κατοικία κοντά σ' ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν' απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ι. Ναού και να την λιώσουν.

Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν' αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.

Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβλημα στην ομιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβλημα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγγάη. Φτάνει στις 21 Νοεμβρίου το 1934 στην Σαγγάη και βρίσκει μια μισοκτισμένη Εκκλησία και με κάποια προβλήματα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ‘ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγγάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.

Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό. Μια πνευματική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει μερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου.

Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, όμως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγματι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πέθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ' επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, μια μέρα ενώ ήμουνα στο σπίτι του σκεφτόμουν, κρίμα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου θα προσευχόμουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο και άνοιξε τον μικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ' όνομα του πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις μου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέλημα Θεού να ζήσει ο πατέρας μου.

Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχολημένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να μάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόμουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και μου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολύ και ενώ μας μιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και μου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή». Και αμέσως ηρέμησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα το Άκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρήθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.

Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά μαζί του. Ο κόσμος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους.

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΑΓΓΑΗΣ ΚΑΙ ΣΑΝ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ

http://www.impantokratoros.gr/Ioannis-Maximovits.el.aspx

"Όσο πιο πολύ ακολουθείς τον εαυτό σου, τόσο πιο κοντά μου είσαι"

Kristian Valen - Still here (Ακόμα εδώ)

Αre you slipping away?

this is hard for me to say

I'm barely holding on

so scared of the unknown


I'm still here

holding your hand


Close your eyes

I'll stay beside you

I'm still here

I won't let them find you

I'll be lying right here

by your side

and even though my heart is breaking

seeing you like this I'll face it

don't be afraid

you're not alone


From now I'll walk alone

no one to guide me

I'm completely alone

was it worth all this pain?

for just a stolen moment in the rain


I'm still here

holding your hand


Close your eyes...


How can I

move on and fly

when I still don't know

the reason why

you and I

we touch the sky

someone give me

the reason why


Close your eyes...

Πόσο σ' αγαπώ κανείς δεν ξέρει

κι αν θα μ' αγαπάς, μικρό μου ταίρι

καλοκαιρινό, σ' αγαπώ.

Θα σταθείς ψηλά στο παραθύρι

πάνω στα μαλλιά άστρα του νοτιά.

Έχει η Παναγιά καραβοκύρη

να μας πάει μακριά, πέρα απ' τη στεριά.

Τώρα που πας στην ξενιτιά

Τώρα που πας στην ξενιτιά πουλί θα γίνω του νοτιά γρήγορα να σ' ανταμώσω
για να σου φέρω το σταυρό που μου παράγγειλες να βρω
δαχτυλίδι να σου δώσω.
Άντρα κι αφέντη μου έχε γεια
να 'ναι μαζί σου η Παναγιά
κι αμα 'ρθει το περιστέρι
θα 'χω κρεμάσει φυλαχτό στο παραθύρι τ' ανοιχτό την καρδιά μου σαν αστέρι.
Ήσουν κυπαρίσσι
στην αυλή μου αγαπημένο
ποιος θα μου χαρίσει
το φιλί που περιμένω.
Στ' όμορφο ακρογιάλι
καρτερώ να μου ρθεις πάλι σαν μικρό χαρούμενο πουλί.

Τα τελευταία λόγια της Κικής Δημουλάς στη συνέντευξή της στην εκπομπή "Η ζωή είναι αλλού" ήταν τα εξής:

"Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια.

'Αρα δεν είναι φήμη ο ουρανός υπάρχει

και δεν είναι το χώμα λοιπόν η μόνη λύση

όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός-

και σας το διάβασα αυτό γιατί περιέχει ελπίδα", είπε η Κική Δημουλά, αυτός ο θαυμάσιος άνθρωπος, αυτός ο θαυμάσιος δημιουργός λόγου, τέχνης, πολιτισμού.

Γινόμαστε πολλές φορές αυτό που θέλουμε να γίνουμε, επειδή οι καταστάσεις μας το επιβάλλουν. Μα αυτό που γινόμαστε το μετανιώνουμε κάποτε; Μήπως οι επιλογές μας για την άμυνά μας κάποτε μας πληγώνουν κι όταν είναι αργά πλέον αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είμασταν αρκετά άνθρωποι; ότι χάσαμε στιγμές; ότι δεν είπαμε λόγια κι ότι δεν υπάρχει πλέον δεύτερη ευκαιρία;

Να μην έρθει κανείς στο σημείο να μετανιώνει για τις πράξεις του. Είναι πολύ σκληρό πράγμα.

Εκείνο το βαλσάκι

Μόνο να σε δω, λίγο απ’ το φως του κόσμου
μόνο να σ’ ακούσω, το ρομαντικό ακορντεόν
σε ρυθμό ρώσικου βαλς
μόνο να σ’ αγγίξω, τι πλάνη
τα φώτα με ζαλίζουν
η άλλη εποχή δεν μας ακουμπά πια
μπούχτισες απ’ το γεμάτο πιάτο φαί
κι έμεινα ξυπόλυτος
με το γεμάτο μου βιολί
σε κάτι μούσκεμα σκαλιά
μέχρι να ‘ρθεις
να μου χαρίσεις
εκείνο το βαλσάκι

Θεσσαλονίκη, 16/6/08

Καλοκαιρινές διακοπές για πάντα!!!

Το ιδανικό μέρος για μπάνιο κάτω από τον καταγάλανο ουρανό και τον λαμπερό ήλιο στα δροσερά νερά μιας εξωτικής παραλίας.

Το ιδανικό μέσο για καλοκαιρινές εξορμήσεις. Ο θαλασσινός αέρας καταφύγιο όλων των παραθεριστών.

Το κατάλληλο μέρος για διαμονή στη διάρκεια των διακοπών. Απομονωμένο για χαλάρωση αλλά με όλες τις παροχές.

Το απόλυτο μέρος για την πλήρη αποσυμπίεση, την πλήρη χαλάρωση, την κάθαρση του πνεύματος και την εσωτερική ισορροπία. Μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε υπάρχει θάλασσα και δύο δέντρα απέναντι.

Άντε και λίγη ελαφριά μάσα παρά της πισίνας για συντήρηση των δυνάμεων...

Όλα αυτά βέβαια μπορούν κάλλιστα να βρεθούν σε συνδυασμό και στην πανέμορφη Ελλάδα μας που ενδείκνυται απόλυτα για τις καλοκαιρινές διακοπές όλων, που έχουν όλες τις απαιτήσεις. Ό,τι κι αν επιλέξετε... φτάνει να έχετε την κατάλληλη παρέα κι είναι σίγουρο πως θα περάσετε τέλεια!!!

Πού είναι οι άντρες;

Η τελευταία ανδρική αίσθηση που έχει απομείνει είναι ο καβαλιέρος στο ταγκό που μπορεί και δαμάζει τον γυναικείο ερωτισμό και τιθασεύει το πάθος της γυναίκας απ' την μία κι απ' την άλλη σα θεά την εξυψώνει με τα ίδια του τα χέρια.

Δεν υπήρξες ποτέ

Θα φτάνατε ποτέ στο σημείο να ακυρώσετε συναισθήματα για μια κατάσταση που πρέπει να ξεπεράσετε; Όπως λέει και το τραγούδι:

"αν, αν αλλιώς δεν περνάει, θα το πω κι ας πονάει, δεν υπήρξες ποτέ, δεν υπήρξες ποτέ κι ας σ' ερωτεύτηκα τόσο"

Είναι το σβήσιμο, σα να μην έγινε ποτέ, σα να μη βιώθηκε ποτέ, σα να μην υπήρξε ποτέ. Είναι το πιο σκληρό. Θα το κάνατε αν χρειαζόταν; Το έχετε κάνει;

Πέφτει ένα αστέρι

Λένε πως όταν πέφτει ένα αστέρι, μια αγάπη πεθαίνει. Σ' αυτές τις αγάπες που πρέπει να μείνουν για πάντα εύχομαι τίποτα να μην το εμποδίσει. Και στις παλιές αγάπες εύχομαι να είναι καλά εκεί που είναι στο νέο δρόμο που έχουν διαλέξει.

Έτσι αθόρυβα κι εύκολα
που άνοιξα
τη σιδερένια πόρτα
ούτε εγώ δεν την άκουσα
δεν κατάλαβα πώς μπήκα
πως είμαι εδώ
πως είμαι εγώ.
Το ρολόι του τοίχου
έλαμψε-
όλος ο χρόνος
δικός μου πάλι
έξω απ' το χρόνο.

Γιάννης Ρίτσος - Σειρά τρίτη, "Χάρτινα"

Γιατί βαθιά μου δόξασα και πίστεψα τη γη
και στη φυγή δεν άπλωσα τα μυστικά φτερά μου,
μα ολάκερον ερίζωσα το νου μου στη σιγή [...]
να που, ό,τι στάθη εφήμερο, σα σύγνεφο αναλιώνει,
να που κι ο μέγας Θάνατος μου γίνηκε αδερφός!...

"Γιατί βαθιά μου δόξασα" - Άγγελος Σικελιανός

Από το σκότος στη φωταγώγηση

Κυριακή του τυφλού σήμερα. Και τί μας λέγει η ευαγγελική περικοπή; Ήταν, λέει, ένας εκ γενετής τυφλός κι ο Χριστός άλειψε τα μάτια του τυφλού με πηλό Και του λέει να πάει στην Κολυμβήθρα του Σιλωάμ να πλυθεί. Κι ο τυφλός τι κάνει; Αμέσως πηγαίνει και νίβεται και βλέπει.

Αν εμείς ήμασταν εκ γενετής τυφλοί κι ερχόταν κάποιος μας άλειφε τα μάτια με πηλό και μας έλεγε να πάμε να πλύνουμε κάπου το πρόσωπό μας, θα τον πιστεύαμε; Θα του λέγαμε "καλά, μας δουλεύεις; παίζεις με τον πόνο μας;"

Ο τυφλός όμως τι κάνει; Τον πιστεύει. Γιατί δεν έβλεπε με τα μάτια του σώματος, αλλά με τα μάτια της ψυχής. Ο Χριστός του προσφέρει το άσβηστο φως κι εκείνος το δέχεται. Όπως κι η Σαμαρείτιδα που ο Κύριος της προσφέρει το αθάνατο νερό. Κι εκείνη, με την ειλικρινή και καθαρή ψυχή της, παρότι πόρνη, το δέχεται και ξεδιψά αιώνια. Μια μετέπειτα Αγία, η Αγία Φωτεινή.

Ο τυφλός στερείται το φως του, παρότι δεν είχε αμαρτήσει, ούτε εξ αιτίας των αμαρτιών των γονιών του και ως όργανο του Θεού χρησιμοποιείται για να φανερώσει στον κόσμο τα έργα Του. Γι αυτό και αποζημιώνεται κι ο Χριστός τον θεραπεύει χαρίζοντάς του τη σωματική όραση, αλλά και την ικανότητα να βλέπει με την ψυχή του. Ο Χριστός φωτίζει την ψυχή του τυφλού.

Εμείς άραγε βλέπουμε μόνο με τα μάτια του προσώπου μας ή και με την ψυχή μας; Πιστεύουμε στην ύπαρξη του Χριστού; Αν διακηρύττουμε πως "ναι πιστεύουμε", τότε πρέπει αυτό να το δείχνουν οι πράξεις μας, η ζωή μας γενικότερα. Ο κόσμος μας είναι γεμάτος φώτα, μα αυτά είναι παραπλανητικά. Μας τυφλώνουν και μας εμποδίζουν να δούμε το δρόμο που θα μας οδηγήσει στο να βιώσουμε τη φωταγώγηση της ψυχής μας.

Ο τυφλός αποτελεί παράδειγμα για όλους. "πιστεύω, Κύριε· και προσεκύνησεν αυτώ". Μακάρι κι εμείς να ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας, για να δεχθούμε το αιώνιο φως που μας προσφέρει ο Χριστός μας, αυτό που δε μας φθείρει, δε μας προδίδει, δε μας στεναχωρεί, δε μας μειώνει, δε μας λυγά, δε μας πονά, δε μας σκοτώνει, αλλά μας χαρίζει την Ανάσταση των ψυχών και την αιώνια ζωή.

ΔΕΝ ΕΙΝ' ΕΔΩ...

Δεν είν' εδώ πια λάθη

μεγάλα και τρελά.

Ένα νεκρό φεγγάρι

σωπαίνει εκεί ψηλά.

Η πόλη και τα φώτα

είν' τόσο μακριά,

όπως όταν τα νιάτα

κοιτάζη μια γριά.

Κι εγώ βρίσκομαι ξένος

μέσα στον κόσμο αυτό,

σαν ένας πεθαμένος

στον ίδιο του εαυτό

Μήτσος Παπανικολάου

FRAGMENTUM

Ήθελες κάτι να μου πης και δε σου το ρωτούσα
(Το καλοκαίρι είχε σωθή και τ' άνθη που αγαπούσα).

Ήθελες κάτι να μου πης και το 'χα λησμονήσει
(τη ρίζα που καθόμαστε - θυμάσαι - έχουν γκρεμνίσει).

(Είχε από τότε εντός μου σε φθινόπωρο γυρίσει).
Μου είπες, α, ναι! - πως μ' αγαπάς - μα το 'χω λησμονήσει...

Τέλλος Άγρας

Ο χορός της ψυχής

Τα χέρια ξεμακραίνω
παίρνοντας τα μάτια
καί το σώμα γυρνώ
απ' το μυαλό
βγάζω την ιδέα
απ' την καρδιά
σκίζω εσένα.
Για πάντα το όνειρο
ποτέ δε με κοίμησε
στου έρωτα την αγκαλιά.
Τρέχω μακριά
το αίμα σκορπίζει στον άνεμο
μέσα στον καθρέφτη
του παρελθόντος
ένα σάλτο και χύνομαι
σε γνώριμα χώματα
ο χορός της αμόλυντης ψυχής
παλλόμενες φτερούγες
που κοιτούν τα πάντα
με ελπίδα.
Σ' είδα με το ένα πόδι
γατζωμένο στου καθρέφτη
τις κόχες
να ματώνεις και να ουρλιάζεις.
Συ κουβαλάς και το δικό μου δαίμονα.
Μ' άστραψε
κι η μαυρίλα εχάθη.
Και να σου που όλα
εξαγνίστηκαν
κι έφυγες αγνός μαζί τους.

Θεσσαλονίκη 28/5/08

"Φευ φευ, βροτοίς έρωτες ως κακόν μέγα"

"Αχ, οι έρωτες! Χαμός για τους ανθρώπους!"

Ευριπίδου Μήδεια

Σήκω και πάλεψε!

Ο εχθρός μας είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. Τίποτα όμως δεν είναι ακατόρθωτο. Μόλις "πέσει" επάνω μας η χάρις του Κυρίου, τότε γινόμαστε άλλοι άνθρωποι και βιώνουμε τα καλά που μας προσφέρει ο Θεός για την ειλικρινή μας μετάνοια. Το μεγαλύτερο αμάρτημα είναι να μη σηκωθείς, αφότου έχεις πέσει. Σήκω και πάλεψε! Ο Θεός ποτέ δε σου δίνει κάτι που δεν μπορείς να αντέξεις και να νικήσεις.

Πριν σου στείλει ο Θεός τον Σταυρό που σηκώνεις, τον κοίταξε με τα πάνσοφα μάτια Του, τον εξέτασε με τη θεία λογική Του, τον ήλεγξε με την ατέλειωτη δικαιοσύνη Του, τον θέρμανε στην γεμάτη αγάπη καρδιά Του, τον ζύγισε καλά με τα στοργικά Του χέρια, μην τυχόν και πέσει βαρύτερος απ' όσο μπορείς να σηκώσεις.

Κι αφού υπελόγισε το θάρρος σου, τον ευλόγησε, και τον απίθωσε στους ώμους σου. Μπορείς να τον σηκώσεις! Κράτησέ τον κι ανέβαινε από τον Γολγοθά προς την Ανάσταση.

Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο

για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω

όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο

να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο.

Τον εαυτό του παιδί απ' το χέρι θα πιάσει

σαν γυαλί μια στιγμή θα ραγίσει, θα σπάσει

θα χωρίσουν μετά κι ο καθένας θα πάει

σ' έναν κόσμο μισό που τους δυο δεν χωράει.

Τον εαυτό του παιδί- Μάριος Φραγκούλης

Συμβουλές προς τους εξεταζόμενους μαθητές

Ό,τι θα διαβάσετε παρακάτω είναι ένα από τα πολλά που μπορούν να συμβούν σε ένα μαθητή που δεν μπορεί να κυριεύσει το άγχος του, έστω κι αν μια φορά αγχωθεί λίγο παραπάνω.

Πανελλήνιες. Πριν δύο χρόνια έδωσα κι εγώ και πέρασα εκεί που ήθελα. Τι έχω να θυμάμαι μόνο από τις Πανελλήνιες; Ότι μόνο αν τιθασεύσεις το άγχος σου κι έχεις διαβάσει μπορείς να τα καταφέρεις. Στον εαυτό μου το άγχος δεν "έβγαινε" με κρίσεις πανικού, κλάματα, αλλά με οργανικά προβλήματα. Σε όλη την τρίτη λυκείου είχα οργανικές διαταραχές άλλοτε στο ένα άκρο άλλοτε στο άλλο. Στο φροντιστήριο που πήγαινα άλλοι έτρεμαν όταν απαντούσαν στις ερωτήσεις, άλλοι δεν μπορούσαν να διαβάσουν απ' το πολύ άγχος, άλλοι αρρώσταιναν. Εγώ ήμουν στη Θεωρητική. Το δικό μου άγχος συγκεντρώνεται λίγο πριν μας μοιράσουν τα γραπτά. Ήμουν διαβασμένη, είχα άγχος σε φυσιολογικά επίπεδα, ούτε αναισθησία, ούτε και πανικός, είχα κοιμηθεί κανονικά και εκτός από την αναμενόμενη σύγχυση πριν αρχίσεις να γράφεις όλα τα υπόλοιπα κύλησαν ως επί το πλείστον ομαλά.

Βρισκόμασταν στη μέση των Πανελληνίων. Ιστορία Κατεύθυνσης. Ιστορία "πονεμένη". Διάβαζα 22 ώρες. Το ίδιο βράδυ πριν δώσουμε το μάθημα από το άγχος μου δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Το επόμενο πρωί ήμουν σαφέστατα ταλαιπωρημένη. Μας μοίρασαν τα γραπτά. Προτού ξεκινήσω γύρισα μία μία τις σελίδες μέχρι την τελευταία διαβάζοντας και τις οδηγίες του Υπουργείου. Γύρισα στην αρχική και ξεκίνησα να απαντώ στις ερωτήσεις. Στο κεφάλι μου το χάος. Έφτασα στην πρώτη πηγή που θυμάμαι ήταν για το κίνημα στο Γουδί, ένα κεφάλαιο που ποτέ δε συμπάθησα και δεν το ήξερα με την ίδια ευχέρεια που ήξερα άλλα. Αυτήν που ξεκίνησα και ολοκλήρωσα με επιτυχία ήταν και η μόνη πηγή που έγραψα. Τελείωσα τελευταία και παρέδωσα το γραπτό μου. Ήμουν ικανοποιημένη, αλλά κάπως προβληματισμένη, γιατί είχα κάνει κάποια μικρο-λαθάκια στις ερωτήσεις της πρώτης ομάδας.

Πήγα στο φροντιστήριο. Ήταν μια άλλη κοπέλα από το τμήμα μου κι έλεγε στην καθηγήτριά μας τι είχε γράψει. Εγώ από τις δικές της απαντήσεις αντιλαμβανόμουν ότι τα είχα πάει καλά. Το ίδιο και στην πηγή για το Γουδί. Μάλιστα η κυρία χαρακτηριστικά μου είπε μπράβο για τον επίλογο που διάλεξα να γράψω παρμένο από ένα σημείο μέσα στο βιβλίο.

"Για το Βενιζέλο"; Ρωτάει η καθηγήτριά μας την κοπέλα.

Εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα..."ποιο Βενιζέλο ρε παιδιά; πού μας ρωτούσε για τον Βενιζέλο"; Η κοπέλα ξεκίνησε να της λέει. Και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν έγραψα τη δεύτερη πηγή που μας ρωτούσε για τον Βενιζέλο και το προσφυγικό ζήτημα.

"Ποιο Βενιζέλο"; ρωτάω επί λέξει την κυρία μας. Γυρίζει και με κοιτάει με ένα τέτοιο βλέμμα άρνησης της πραγματικότητας, αλλά και προσπάθειας διατήρησης της ψυχραιμίας. Δεν την είδα. Είχα γυρίσει όλες τις σελίδες πριν ξεκινήσω, είχα διαβάσει και τις οδηγίες του Υπουργείου, αλλά για έναν ανεξήγητο λόγο είχα ξεχάσει την ύπαρξη της δεύτερης πηγής. Σαν να μην την είχα δει ποτέ μου. Δεν έστριψα σελίδα τελειώνοντας την πρώτη πηγή. Έγραψα μία άριστη πρώτη πηγή και υποσχόμουν μια εξίσου τέλεια δεύτερη, σύνολο 18.5, διότι είχα χάσει 1.5 μονάδα από την πρώτη ομάδα. Αντ' αυτού πήρα 13.5 στην Ιστορία. Γιατί; εξαιτίας του κουρασμένου μου μυαλού. Εξαιτίας της αϋπνίας και του άγχους της προηγούμενης βραδιάς.

Γι αυτό μαθητές σε όλη την Ελλάδα μη φοβάστε. Είναι το μέλλον σας. Απλά κυνηγήστε το. Μπορείτε όλοι χωρίς άγχος, χωρίς υστερίες, γιατί αυτά δε βοηθούν κανέναν και ιδίως εσάς. Το άγχος σας μπορεί να σας αρρωστήσει μέχρι να σας κάνει να χάσετε τις εξετάσεις σας.

Να τρέφεστε σωστά, να κοιμάστε σωστά, να διαβάζετε με μέτρο, να ξεκουράζεστε, να βγαίνετε έστω και μία βόλτα να περπατήσετε, για να καθαρίσει το μυαλό σας και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ διάβασμα το πρωί πριν φύγετε για το σχολείο. Θα τα ξεχάσετε όλα. Είναι θέμα εγκεφάλου.

Πολλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές! Καλή αρχή ! Ο Θεός μαζί σας!

Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ,
όπως εκείνο το δέιλι που σε άφησα
με κατάπιε το βαθυγάλαζο δάσος,
ψυχή μου,
που πάνω του, στα δυτικά,
κρέμονταν κιόλας
χλωμά τα άστρα.

Γέλασα αρκετά,
καρδιά μου,
γιατί συγκρούστηκα παίζοντας
με το σκυθρωπό πεπρωμένο
την ίδια ώρα
μέσα στο γαλανό δείλι του
κιόλας πίσω μου τα πρόσωπα.

Εκείνο το μοναδικό σούρουπο
όλα ήταν τόσο γλυκά
όσο δεν ήταν ποτέ ξανά να γίνουν
αλλά αυτό που μου απόμεινε είναι
μόνο πουλιά μεγάλα
που το δείλι
πετούν πεινασμένα στον
σκοτεινιασμένο ουρανό

Μπέρτολτ Μπρεχτ

ΑΓΑΠΗ

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ' έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,

πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!

Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,
κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,

εγώ που μ' είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

Κώστας Καρυωτάκης

Ερώτημα αναπάντητο

Για ποιον υπάρχω;
βυθίστηκα στην λογική των τρελών
που άψυχα μυαλά
σωματούμενα
θεωρώντας πως είναι
βίασαν στον πάτο της αυτάρκειας.
Μα οι αποστάτες
πάντα τιμωρούνται σε τούτο τον κόσμο.
Άσε με κι απόψε
να κλείσω τα μάτια δίπλα σου
όσο μπορώ να σε βλέπω
στο φως.
Πριν ξεφτίσω κι εγώ,
η μόνη σου ελπίδα.
Σε τούτο το δωμάτιο
απόψε δεν υπάρχω.
Οι σοβάδες κατέρρευσαν.
Οι άνθρωποι σε τάφους χωθήκανε.
Εσύ αχνοφαίνεσαι
στα μάτια μου μπροστά.
Κι Εσύ η τεκούσα τον Λόγον
συγχώρεσε τον άλογο τάφο
που θα με σκεπάσει
και τα όνειρά μου
χώμα και χορτάρι
θα τα φτιάξει.
Κάποτε…υπήρξα;

Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν...

Είναι όταν ορμάς στην αγκαλιά του μόλις τον βλέπεις.

Έχεις τον κόσμο όλο μέσα στα χέρια σου. Έχεις αυτόν που αγαπάς κοντά σου.

Η καρδιά σας ξεχειλίζει από πάθος κι έρωτα, από συγκίνηση κι ευτυχία.

Το όνειρο και το θαύμα μαζί. Οι δυο σας μαζί. Κι ο κόσμος όλος η αγκαλιά του.

Κι οι στιγμές περνούν. Ξέρεις πως φτάνει η ώρα που θα δεις το σώμα του να μακραίνει. Τον αγαπάς πιο πολύ, του φιλάς τα χέρια, τον αγκαλιάζεις, γιατί ο κόσμος σου νιώθεις πως γκρεμίζεται και δεν μπορείς να ζεις την επανάληψη αυτής της φθοράς.

Η ώρα του αποχαιρετισμού. Ο πιο δυνατός χάνει. Γιατί είναι αυτός που πρέπει να βαστάξει τον πόνο του και τον πόνο του άλλου. Μόνο λίγα δάκρυα τιμής ένεκεν...κι αυτά βουβά.

Αντίο. Ξανά. Κι ο δρόμος μπροστά το ίδιο αδιέξοδο. Τα μάτια σου πια δε φτάνουν να δουν το αμάξι που χάθηκε στης πόλης τη βαβούρα.

Και πάμε πάλι στης πόλης την ίδια ζωή. Περιμένοντας τη μέρα που η καρδιά θα χτυπάει ξανά. Μα η ζωή δεν περιμένει. Γι αυτό ζήσε όπως και να 'χει...ζήσε.

Λαβύρινθος

Ένα αόρατο πνεύμα
με οδηγεί να σκύψω
να δω τι κρύβω
κάτω από τούτο
το ομοίωμα ανθρώπου.
Είναι δυο πόδια
φοβισμένα που πατούν
αβέβαια το μικρό ασήμαντο χαλάκι.
Κι είναι δυο χέρια
μαζεμένα που τρέμουν
στο έσω τους να ξεχειλίσουν
από ορμή
και να γράψουν την ιστορία
της ζωής τους.
Μα άλλο ένα βράδυ
που το φως
της τυπικής λάμπας
έσβησε από το ίδιο
μαινόμενο και βουβό χέρι.

Θεσσαλονίκη, Τρίτη, 13 Μαΐου 2008

Mάχη στην άκρη της νύχτας (1952)

...πικρή νύχτα
σαν την αδικία πικρή.
...ο ουρανός απόψε είναι τυφλός.
...πικρή νύχτα
σαν την ταπείνωση μικρή.
Για να ζήσουμε
πρέπει ν' αρνηθούμε
πως είναι νύχτα
ν' αρνηθούμε
πως θα ξημερώσει.
Όταν δε θέλεις να πεθάνεις
ξέρετε τι θα πει
ζωή.
Mας κοίμιζε άλλοτε η μάνα μας
μ' ένα τραγούδι σιγανό
τη κάνατε το τραγούδι αυτό;
O κόσμος είναι για την ευτυχία.

Tάσος Λειβαδίτης

Περίπου

Παράταιρα πράγματα παίρνει στα χέρια του- μια πέτρα,
ένα σπασμένο κεραμίδι, δυο καμένα σπίρτα,
το σκουριασμένο καρφί στον απέναντι τοίχο,
το φύλλο που μπήκε απ’ το παράθυρο, τις στάλες
που πέφτουν απ’ τις ποτισμένες γλάστρες, τ’ άχυρο εκείνο
που ‘φερε χτες ο αέρας στα μαλλιά σου,- τα παίρνει
κι εκεί στην αυλή του χτίζει περίπου ένα δέντρο.
Σ’ αυτό το «περίπου» κάθεται η ποίηση. Τη βλέπεις;

Γιάννης Ρίτσος

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ 1948

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ' άπ' τή ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Ὑπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι' αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ' άπ' τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ' άπ' τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικο αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ἠ καταδότης.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
πέρασ' επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.
Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για νά 'χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πως όπου νά ῾ναι έρχεσαι.
Φαίνετ' απ' τη ζωή μου
ζωή πέρασες κάποτε.

Κική Δημουλά

Και πώς να σου μακρύνω...;

Παρακαλώ, θυμού καλά ό,τι σου λέω τώρα,

και γλήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα.

κι ας τάξω ο κακορίζικος πως δε σ' είδα ποτέ μου,

μα ένα κερί αφτούμενο εκράτουν κι ήσβησέ μου.

μα όπου κι αν πάω, όπου βρεθώ, κι ό,τι καιρόν κι α ζήσω,

τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν' αναντρανίσω.

Καλλιά 'χω σ' εμέ θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,

για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.

Οι ομορφιές σου έτοιας λογης το φως μου ετριγυρίσα,

κι έτοιας λογής οι ερωτιές εκεί σ' εζγουραφίσα,

που σ' όποιον τόπο κι α στραφώ, τα μάτια όπου γυρίσω,

πράμ' άλλο δε μπορώ να δω παρά τη στόρησή σου.

Κι ας είσαι 'ς τούτο θαρρετή, πως όντεν αποθαίνω,

χαιρετισμό να μου 'πεμπες την ώρα κείνη, γιαίνω.

Ερωτόκριτος - Ο αποχαιρετισμός και το δαχτυλίδι στ. 1393 - 1406

Μην τους κάνεις το χατίρι

Ντροπή οι βελόνες γεμάτες ετούτο το βάρος κοιτάν να το διώξουν

Κι εσύ το χατίρι τους κάνεις, τη φλέβα γεμίζεις

Αδειάζεις εκείνες και ζεις μεσ΄ τον λήθαργο που θέλουν αυτοί

Που το ρολόι τους λέει πόσα θα πάρουν λεπτό το λεπτό, στιγμή τη στιγμή

Κλέβουνε φίλε μου απ΄ τον κήπο σου ακόμη ένα λουλούδι

Από την προσευχή σου κλέβουνε ακόμη μια ευχή

Απ' τα μάτια σου παίρνουνε ακόμη μια εικόνα

Και σου χρεώνουν σα κατάρα ένα πανέμορφο χειμώνα

Μια ατελείωτη λήθη και μια ψεύτικη γη

Ενώ εσύ αναρωτιέσαι αν θα ανταμώσεις άλλη αυγή.

Stavento- Ψυχή μου βάστα

Ακούς τη φωνή της μουσικής μα αυτή η φωνή είναι το μέσα σου που κράζει πνιγμένο από το βρώμικο που το ποτίζεις νερό. Τα σωθικά σου έχουν καεί κι ο ήλιος σε τυφλώνει. Έτσι χαμηλά όπου έχεις πέσει κάτω από αμέτρητα σκεπάσματα φθοράς κάθε αχτίδα αληθινού φωτός σε πνίγει πιο πολύ και νομίζεις πως τούτος είναι ο θάνατος. Είναι όμως μια πλάνη. Και τι κάνεις; Τρέφεσαι με το επινοημένο φως που διαρκεί λίγο, σε δηλητηριάζει και σε κάνει να μπερδεύεις το αληθινό απ' το ψεύτικο, τη ζωή απ' το θάνατο. Γι αυτό, όπως λέει και το τραγούδι κάνε κουράγιο και πες...ψυχή μου βάστα θα φύγουμε από δω.

Τα ποιήματα που έζησα στο σώμα σου σωπαίνοντας,

θα μου ζητήσουν, κάποτε, όταν φύγεις, τη φωνή τους.

Όμως εγώ δεν θά χω πια φωνή να τα μιλήσω.

Γιατί εσύ συνήθιζες πάντα να περπατάς γυμνόποδη στις κάμαρες,

κι ύστερα μαζευόσουν στο κρεβάτι

ένα κουβάρι πούπουλα, μετάξι κι άγρια φλόγα.

Σταύρωνες τα χέρια σου γύρω στα γόνατά σου,

αφήνοντας προκλητικά προτεταμένα τα σκονισμένα σου ρόδινα πέλματα.

Να με θυμάσαι- μού λεγες- έτσι·

έτσι να με θυμάσαι με τα λερωμένα πόδια μου·

με τα μαλλιά μου ριγμένα στα μάτια μου- γιατί έτσι βαθύτερα σε βλέπω.

Λοιπόν, πώς νά χω πια τη φωνή.

Ποτέ της η Ποίηση δεν περπάτησε έτσι

κάτω από τις πάλλευκες ανθισμένες μηλιές κανενός Παραδείσου.

Από τη συλλογή «Σάρκινος λόγος» («Τα ερωτικά») - Γιάννης Ρίτσος

Ύμνος στον έρωτα

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ακούς.

Μονόγραμμα - Οδυσσέας Ελύτης

Άκουσον άκουσον!

Χθες, 28 Απριλίου, ανήμερα του Αγίου Γεωργίου βρέθηκα στην επιβλητική και εκπάγλου καλλονής εκκλησία του Αγίου Ανδρέα Πατρών, που πρώτη φορά επισκεπτόμουν. Ταξίδευα με ένα γκρουπ Θεσσαλονικέων και είχαμε σταματήσει στην Πάτρα για να προσκυνήσουμε τον πολιούχο Άγιο Ανδρέα. Εγώ προχώρησα ξεχωριστά απ' τους γονείς μου κι απ' τις άλλες δύο φίλες μας απ' το Βόλο που ήμασταν παρέα για να αισθανθώ μόνη μου, όλα όσα είχε να μου δώσει ο ναός αυτός. Αφού προσκύνησα και περπάτησα την εκκλησία παρατηρώντας τις μοναδικές τοιχογραφίες με αποκορύφωμα την αναπαράσταση του μαρτυρικού θανάτου του, που με άφησε έκπληκτη και σοκαρισμένη, εξήλθα του ναού.

Προχώρησα προς τους γονείς και την παρέα μας. Η μία εκ των δύο κυριών θέλησε να μας διηγηθεί κάτι που συνέβη την ώρα που περίμενε να χαιρετίσει την ασημένια εικόνα του Αγίου Ανδρέα που βρίσκεται δεξιά του ναού μετά τον νάρθηκα.

"Μπροστά μου ήταν μία κυρία που πήγε να χαιρετίσει την εικόνα. Εγώ περίμενα. Άρχισε να κλαίει και να κάνει μετάνοιες. Εμείς δεν είπαμε τίποτα περιμέναμε στη σειρά. Ώσπου γυρνάει και λέει 'εντάξει με τράβηξες;' Ήταν πίσω ο άντρας της και την τραβούσε φωτογραφία την ώρα που προσκυνούσε".

Εγώ μόλις μας λέει αυτό έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Και μας συνεχίζει.

"Και πηγαίνω και του λέω. 'Μα είναι δυνατόν να τραβάτε φωτογραφίες κάποιον που προσκυνάει;' και μου απαντάει αυτός 'Τι σε νοιάζει εσένα; Τη γυναίκα μου τραβούσα'. Και του λέω 'μα είναι απαράδεκτο να φωτογραφίζεται κάποιον την ώρα που προσκυνάει".

Αυτά μας διηγήθηκε η φίλη μας που είδε ένα ζευγάρι του γκρουπ μας να κάνει αυτό το τόσο απαράδεκτο πράγμα εντός του ναού.

Αυτή η πράξη για μένα δηλώνει ασέβεια και απ' το σύζυγο και απ' τη σύζυγο και πάνω απ' όλα έλλειψη κρίσης και γνώσης του τι πιστεύουν. Παρόλο που επρόκειτο για δύο ανθρώπους μεγάλης ηλικίας επάνω τους δεν μπορώ να αναγνωρίσω καμία ένδειξη ταπείνωσης, παρά μεγάλες ποσότητες αλαζονείας, εγωισμού, αμάθειας και βλακείας. Λυπούμαι που υπάρχουν τέτοιου είδους βαπτισμένοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά σε όλους! Ο Χριστός μας ας φωτίζει τα βήματα όλων των ανθρώπων. Αυτές οι μέρες χαράς ας είναι γεμάτες ελπίδα για τη δική μας προσωπική ανάσταση.

Καλή Ανάσταση σε όλους και καλή ξεκούραση!!! Επιστροφή σε λίγες μέρες...

Ο συμβολισμός του ελαίου

Απόψε Μεγάλη Τετάρτη στην τέλεση του μυστηρίου του Αγίου Ευχελαίου ο αρχιμανδρίτης Μάξιμος, προϊστάμενος του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Βόλου μίλησε για το συμβολικό χαρακτήρα του ελαίου. Είπε πως ο Χριστός μας δίνει την ευκαιρία μέσα από το χρίσμα που παίρνουμε να νιώσουμε πιο βαθιά την πίστη μας. Αυτό που ζητάει από εμάς είναι αληθινή και βαθιά πίστη μέσα από την οποία θα εκπορεύονται και οι πράξεις μας. Έτσι και τον άρρωστο στον οποίο γίνεται ευχέλαιο ο Χριστός τον βοηθάει να τονωθεί η πίστη του. Το λάδι τούτο είναι τονωτικό της πίστης μας που ο Χριστός μας ζητάει.

Πίστη λοιπόν, αυτή είναι η λύση, το κλειδί για την σωτηρία της ψυχής μας. Όταν πιστέψουμε στον Θεάνθρωπο ότι σταυρώθηκε, ότι πάνω στον σταυρό νίκησε τον θάνατο και αναστήθηκε, τότε έχουμε κερδίσει πολλά.

Η Εκκλησία μας δίνει τη δυνατότητα να λάβουμε το χρίσμα του ελαίου που θα τονώσει την πίστη μας και είναι συνώνυμο της ευσπλαχνίας και της συμπόνιας. Ο Χριστός μας θέλει φιλεύσπλαχνους και ελεήμονες προς τους συνανθρώπους μας. Αυτό συμβολίζει και το λάδι. Είναι μεγάλο δώρο προς τον ίδιο μας τον εαυτό να χριστούμε ώστε να έρθουμε πιο κοντά στον Κύριο μέσα από όλα αυτά που συμβολίζει και προανέφερα.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα των Παθών και της Αναστάσεως για όλους εμάς τους Πίστους;

Οι πιστοί βιώνουμε τα πάθη και την ανάσταση του Χριστού συμμετέχοντας ενεργά σε αυτά με «συμπόρευση», «συσταύρωση» και «συνανάσταση»! Ο Χριστός με την θέληση Του (εκουσίως), έπαθε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς! Αυτό σημαίνει ότι δεν λυπούμαστε «μοιρολατρικά» για το Πάθος Του, αλλά για τις δικές μας αμαρτίες και αφού μετανοιώνουμε ειλικρινώς μπορούμε την αντικειμενική σωτηρία που χάραξε ο Χριστός να την κάνουμε και υποκειμενική - προσωπική σωτηρία!

Αντώνης Χρήστου

Πολύ ορθά ομιλεί ο Αντώνης Χρήστου διότι ο καθένας από εμάς είναι φορέας του Χριστού. Κάθε μέρα βιώνουμε δεινά, δυσκολίες μέσα από τις οποίες δοκιμαζόμαστε με στόχο την προσωπική μας ανάσταση. Και πάντα μέσα από την προσωπική μας σταύρωση έρχεται κι η προσωπική ανάσταση. Ο Χριστός μας αναστήθηκε αιώνια. Συμμετέχοντας κι εμείς στην ακολουθία των παθών Του τη Μεγάλη Εβδομάδα μπορούμε να παραδειγματιστούμε από τη στάση Του, από την πορεία Του, την όλη συμπεριφορά Του στη χυδαία αντιμετώπιση των βασανιστών Του και να πορευθούμε κι εμείς εν Χριστώ προς τη δική μας ανάσταση. Γιατί όποιος έχει βαθιά τον Χριστό μέσα του και στη ζωή του δοκιμάζεται και περνάει δεινά. Ο Χριστός όμως μας υπόσχεται αιώνια βασιλεία με την ειλικρινή μετάνοια. Είναι Θείο θαύμα το δώρο που μας παρέχεται. Ας το λάβουμε.

Τα Πάθη του Χριστού και των ανθρώπων

Μεγάλη Πέμπτη. "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου". Σήμερα ο Χριστός μας σταυρώνεται. Από εμάς. Καθημερινά χτυπάμε με καρφιά τον Χριστό μας όταν Του γυρίζουμε την πλάτη, όταν δεν επισκεφτόμαστε τον οίκο Του. Όταν επιθυμούμε το κακό των συνανθρώπων μας, όταν βλασφημούμε, όταν φθονούμε, όταν μισούμε, όταν αδιαφορούμε για τον πόνο των άλλων και ενδιαφερόμαστε για το δικό μας καλό.

Μα το καλό μας δεν είναι αυτό που θέλει κι ο Χριστός; Γιατί λοιπόν δεν πράττουμε το θέλημά του; αφού μέσα από αυτό θα ωφεληθούμε πραγματικά.

Τα Πάθη του Χριστού μας κορυφώνονται με τη φρικτή στιγμή της σταύρωσης Του. Ένα μαρτύριο που επρόκειτο να ανοίξει το δρόμο για τη δική μας σωτηρία. Αλλά κι εμείς περνούμε καθημερινά το δικό μας μαρτύριο. Είναι η συμβίωσή μας με τα πάθη μας. Ο Χριστός, ο Υιός του Θεού θυσίασε τη ζωή Του για μας. Καλούμαστε κι εμείς να θυσιάσουμε τα πάθη μας και να μετανοήσουμε ειλικρινώς για τη σωτηρία της ψυχή μας και την ενθρόνισή μας στο Βασίλειο των Ουρανών εις του αιώνας των αιώνων. Αμήν!

Μ.Τετάρτη-Μ.Πέμπτη-Μ.Παρασκευή

Mεγάλη Τετάρτη Εσπέρα

Όρθρος Μεγάλης Πέμπτης - ο νιπτήρ

«Συντρέχει λοιπόν…»

Συντρέχει λοιπόν, το συνέδριον των ιουδαίων, ίνα τον δημιουργόν, και κτίστην των απάντων, Πιλάτω παραδώσει. Ω των ανόμων, ω των απίστων! ότι τον ερχόμενον κρίναι ζώντας και νεκρούς, εις κτίσιν ευτρεπίζουσι˙ τον ιώμενον τα πάθη προς πάθος ετοιμάζουσι˙ Κύριε μακρόθυμε, μέγα σου το έλεος, δόξα σοι.

Μεγάλη Πέμπτη Εσπέρα
Όρθρος Μεγάλης Παρασκευής - τα Άγια Πάθη

«Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…»

Σήμερον κρεμάται επί ξύλου, ο εν ύδασι την γην κρεμάσας. Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται, ο των αγγέλων βασιλεύς. Ψευδή πορφύραν περιβάλλεται, ο περιβάλλων τον ουρανόν εν νεφέλαις. Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκαντήθη, ο υιός της Παρθένου. Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ. Δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν.

Μεγάλη Παρασκευή Εσπέρα

Όρθρος Μεγάλου Σαββάτου - Επιτάφειος

Εγκώμια

«Η ζωή εν τάφω…»

1. Η ζωή εν τάφω κατετέθης, Χριστέ, και Αγγέλων στρατιαί εξεπλήττοντο, συγκατάβασιν δοξάζουσαι την σην.

2. Η ζωή πώς θνήσκεις; πώς και τάφω οικείς; του θανάτου το βασίλειον λύεις δε και το Άδου τους νεκρούς εξανιστάς.

3. Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την ταφήν και τα πάθη σου, δι ών έσωσας ημάς εκ της φθοράς.
4. Μέτρα γης ο στήσας, εν σμικρώ κατοικείς, Ιησού παμβασιλεύ, τάφω σήμερον, εκ μνημάτων τους θανόντας ανιστών.

5. Ο Δεσπότης πάντων καθοράται νεκρός και εν μνήματι καινώ κατατίθεται, ο κενώσας τα μνημεία των νεκρών.
6. Δακρυρρόους θρήνους επί σε η Αγνή, μητρικώς, ω Ιησού, επιρραίνουσα, ανεβόα˙ Πώς κηδεύσω σε, Υιέ;
7. Προσκυνώ το Πάθος, ανυμνώ την Ταφήν, μεγαλύνω σου το κράτος φιλάνθρωπε, δι’ ων λέλυμαι παθών φθοροποιών.

8. Οίμοι φως του Κόσμου! Οίμοι φως το εμόν! Ιησού μου ποθεινότατε έκραζεν, η Παρθένος θρηνωδούσα γοερώς.
9. Ανυμνούμεν Λόγε, σε τον πάντων Θεόν, συν Πατρί και τω Αγίω σου Πνεύματι και δοξάζομεν την θείαν σου Ταφήν.

10. Μακαρίζομέν σε, Θεοτόκε αγνή, και τιμώμεν την ταφήν την τριήμερον του Υιού σου και Θεού ημών πιστώς.

«Άξιον Εστί…»

1. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον Ζωοδότην, τον εν τω Σταυρώ τας χείρας εκτείναντα και συντρίψαντα το κράτος του εχθρού.

2. Άξιόν εστί, μεγαλύνειν σε τον πάντων Κτίστην˙ τοις σοις γαρ παθήμασιν έχομεν, την απάθειαν ρυσθέντες της φθοράς.

3. Όμμα το γλυκύ και τα χείλη σου πώς μύσω Λόγε; πώς νεκροπρεπώς δε κηδεύσω σε; φρίττων ανεβόα Ιωσήφ.
4. Ήλιος φαιδρός, απαστράπτει μετά νύκτα, Λόγε˙ και συ δ’ αναστάς εξαστράψειας μετά θάνατον φαιδρώς ως εκ παστού.

5. Γη σε πλαστουργέ, υπό κόλπους δεξαμενή τρόμω, συσχεθείσα Σώτερ τινάσσεται, αφυπνώσασα νεκρούς τω τιναγμώ.

6. Μύροις σε, Χριστέ, ο Νικόδημος και ο ευσχήμων, νυν καινοπρεπώς περιστείλαντες, φρίξον,

ανεβόων, πάσα γη.

7. Έκλαιε πικρώς, η πανάμωμος Μήτηρ σου, Λόγε, ότε εν τάφω εώρακε σε τον άφραστον και άναρχον Θεόν.

8. Ύμνοις σου, Χριστέ, νυν την σταύρωσιν και την ταφήν τε, άπαντες πιστοί εκθειάζομεν, οι θανάτου λυτρωθέντες ση ταφή.

9. Άναρχε Θεέ, συναϊδιε Λόγε και Πνεύμα, σκήπτρα των Ανάκτων κραταίωσον, κατά πολεμίων ως αγαθός.

10. Τέξασα ζωήν, Παναμώμητε αγνή Παρθένε, παύσον Εκκλησίας τα σκάνδαλα και βράβευσον ειρήνην ως αγαθή.

«Αι γενεαί αι πάσαι…»

1. Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή σου, προσφέρουσι Χριστέ μου.
2. Καθελών του ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω σε κηδεύει.
3. Μυροφόροι ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
4. Δεύρο πάσα κτίσις, ύμνους εξοδίους, προσοίωμεν τω Κτίστη.

5. Ους έθρεψε το μάννα, εκίνησαν την πτέρναν, κατά του ευεργέτου.

6. Ιωσήφ κηδεύει, συν τω Νικοδήμω, νεκροπρεπώς τον Κτίστην.

7. Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;
8. Υιέ Θεού παντάναξ, Θεέ μου πλαστουργέ μου, πώς πάθος κατεδέξω;

9. Έρραναν τον τάφον αι Μυροφόροι μύρα, λίαν πρωί ελθούσαι.
10. Ω Τριάς Θεέ μου, Πατήρ Υιός και Πνεύμα, ελέησον τον κόσμον.

11.Ιδείν την του Υιού σου, Ανάστασιν, Παρθένε, αξίωσον σους δούλους.

«Σε τον αναβαλλόμενον…»

Σε τον αναβαλλόμενον το φως, ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ από του ξύλου συν Νικοδήμω, και θεωρήσας νεκρόν, γυμνόν, άταφον, ευσυμπάθητον θρήνον αναλαβών, οδυρόμενος έλεγεν˙ οίμοι, γλυκύτατε Ιησού˙ ον προ μικρού ο ήλιος εν Σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβάλλετω, και η γη τω φόβω εκυμαίνετω, και διερρήγνυτο ναού το καταπέτασμα˙ αλλ’ ιδού νυν βλέπω σε, δι’ εμέ εκουσίως υπελθόντα θάνατον˙ πώς σε κηδεύσω, Θεέ μου; ή πώς σινδόσιν ειλήσω; ποίαις χερσί δε προσψαύσω, το σον ακήρατον σώμα; ή ποία άσματα μέλψω, τη ση εξόδω, οικτίρμον; Μεγαλύνω τα πάθη σου υμνολογώ και την ταφήν σου, συν τη αναστάσει, κραυγάζων˙ Κύριε, δόξα σοι.