Ευχαριστώ τόσο τον kapsos όσο και τη φίλη μου kornhlia που πρώτη φορά αφήνει σχόλιό της στο blog μου. Το θέμα πίστης αγάπης δεν είναι κάτι που με απασχόλησε ποτέ σαν δίπτυχο.

Εξομολογήσεις

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους με βοήθησαν τις ώρες λαθεμένων πράξεων.

Ένα μεγάλο συγνώμη σε όσους παρέσυρα, όταν εξώκειλα κι εγώ.

Η πίστη είναι σημαντική αρετή. Όταν αυτή δεν εκπίπτει ούτε φθείρεται μέσα μας τότε μπορούμε να ελπίζουμε σε πολύ μεγάλα πράγματα. Όποιος δεν εύχεται να πάρει κι έχει πίστη σ' αυτό που κάνει, θα έρθει η στιγμή που θα ανταμοιφθεί και με το παραπάνω.

Και θυμηθείτε..."η αγάπη πάντα στέγει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει." Να 'στε όλοι καλά και πάντα με συνείδηση και μυαλό.

Η ανάγκη της αμοιβαιότητας

Έρως ανίκατε μάχαν, Έρως, ως εν κτήμασι πίπτεις, ως εν μαλακαίς παρειαίς νεάνιδος εννυχεύεις,φοιτάς δ' υπερπόντιος εν τ' αγρονόμοις αυλαίς. (Σοφοκλέους Αντιγόνη)

Εν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον. [...] Η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. (Απόστολος Παύλος, Προς Κορινθίους)

Πόσο σημαντικό είναι δύο άνθρωποι να αγαπιούνται. Και να αγαπούν και τους γύρω τους. Και με την αγάπη τους να βοηθούν και τους άλλους, αφού οι δυο τους μέσα από τη σχέση τους γίνονται καλύτεροι. Τι μπορεί να εμποδίσει δύο ανθρώπους να αγαπηθούν; ΤΙΠΟΤΑ. Διότι "σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει".

Είναι θείο δώρο η αμοιβαιότητα σε μία σχέση. Όποιος ένιωσε το ανεκπλήρωτο του έρωτα και του συμβεί αυτό το πράγμα αργότερα στη ζωή του, τότε αντιλαμβάνεται τη σημασία της αμοιβαιότητας. Γιατί τότε αγγίζεται η πληρότητα.

Ο Θεός ξέρει ποιον φέρνει στο δρόμο μας. Αν θέλουμε πολύ κάτι θα το καταφέρουμε. Πολλές φορές, όμως, είναι που λέμε γιατί να μην ήταν αλλιώς τα πράγματα. Κι όμως, για λόγους που ίσως δε μάθουμε ποτέ, πρέπει να εμπιστευτούμε τις βουλές του Κυρίου και πάντοτε να μην ξεχνάμε πως ό,τι γίνεται είναι για το καλό μας. Εκείνος ξέρει καλύτερα πώς πρέπει να τα φέρει. Και να μην αμελούμε να προσευχόμαστε και να ζητάμε στα ίσια απ' το Θεό αυτό που επιθυμεί η καρδιά μας, αρκεί να είναι όντως σωστό. Αγάπη. Αγαπήστε απλόχερα, ανιδιοτελώς, με πάθος και τρέλα. Να 'στε έτοιμοι να θυσιαστείτε για τον άλλον. Αγάπη σημαίνει θυσία.

"Κι εσύ είσαι εγώ και εγώ είμαι εσύ, μαζί είμαστε ένα, μια καρδιά, μια ψυχή. Είμαστε μαζί σαν όλοι, μα θαρρείς είμαστε μόνο ένας: ΕΣΥ".

Επαναστάτες με αιτιολόγηση

Παίρνοντας αφορμή απ' το χθεσινό σχόλιο του kapsos, θα ήθελα να θέσω τα πράγματα της σημερινής εποχής, όπως αυτά συμβαίνουν. Θα φέρω μερικά σκληρά παραδείγματα που έχουν τα περισσότερα μία κοινή προέλευση.

1) Δεν ξέρουμε τι τρώμε. Στην Αμερική, σύμφωνα με ντοκιμαντέρ, ταίζουν τα χορτοφάγα ζώα με αλεσμένους σκύλους, γάτες, με πεθαμένα ζώα, αλλάζοντάς τους τις διατροφικές συνήθειες και επομένως τρελαίνοντάς τα.

2) Στον Τάμεση πριν μερικά χρόνια, βρίσκαν καθημερινά επιπλέοντα πτώματα ανοιγμένα, με όλα τους τα όργανα να λείπουν από μέσα.

3) Ο Βόλος έχει μεγαλύτερο ποσοστό ατμοσφαιρικής ρύπανσης και από τη Θεσσαλονίκη.

4) Τι μας κρύβουν για τον καρκίνο;

5) Διαφθορά του κράτους.

Αν αυτά δεν υπήρχαν, πολλά ακόμα δε θα υπήρχαν κι αν δεν υπήρχαν ούτε αυτά τα άλλα, τότε θα λέγαμε πως υπάρχει αγάπη στον κόσμο μας. Θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν αγαπούν τον πλανήτη, τους συνανθρώπους τους. Θα λέγαμε ότι αγαπάμε τη φύση, ότι αγαπάμε ό,τι δεν μας ανήκει και δεν φροντίζουμε αφού το κυριεύσουμε να το εκφυλύσσουμε φέρνοντάς το στα μέτρα μας, σύμφωνα με το συμφέρον μας.

Αν μαθαίναμε να σεβόμαστε ό,τι δε μας ανήκει, ή ό,τι ανήκει σε όλους, όπως η φύση, η δημόσια υγεία, το κράτος, τότε θα ήταν αλλιώς.

Κι εδώ έρχεται η Ορθοδοξία μας. Αν πιστέψουμε στην μετά θάνατον ζωήν, στο ότι σκοπός του ανθρώπου είναι η θέωση κι όχι ο ευτελισμός του σώματος και της ψυχής, η απόλαυση των εφήμερων υλικών αγαθών και η ικανοποίηση των κατώτερων σαρκικών επιθυμιών, τότε θα νιώσουμε πραγματικά δυνατοί και ικανοί να βοηθήσουμε κι όσους συνανθρώπους μας έχουνε ανάγκη τη βοήθειά μας. Όταν μειώσουμε τα πάθη μας και συρρικνώσουμε με σθένος τη δήθεν σημαντικότητα των υλικών που οι άλλοι θεοποιούν, όπως τα χρήματα, τότε θα ανυψώσουμε την ψυχή μας και αμέσως θα ελαφρωθούμε από ένα τεράστιο βάρος.

Αυτά τα γεγονότα που προηγουμένως εξέθεσα σας φαίνονται πράξεις αγάπης; Στην καθημερινότητα βιώνεται την αγάπη του κράτους; Αγαπάται εσείς οι ίδιοι το κράτος; Όχι. Πάψαμε να νιώθουμε αγάπη, κυλήσαμε στον μονόδρομο της πνευματικής αλεξίας και σαν όντα ανερμάτιστα σερνόμενα απ' την βουκέντρα κατευθυνόμαστε σε ένα άγνωστο και σίγουρα καταστροφικό δρόμο που κατά τα λεγόμενα θα έχει φοβερό φινάλε.

Ας είμαστε ανοικτοί να δεχθούμε τα λόγια του Ιησού, τα λόγια τα διαφορετικά που δεν ακούμε σήμερα κι αν τα προσέξουμε ίσως νιώσουμε, ότι είναι επιτακτική ανάγκη να βελτιωθούμε, να παλέψουμε για το μέσα μας, να παλέψουμε για τον δίπλα μας, να παλέψουμε για τη ζωή.

Οι Επαναστάτες του κόσμου

Πώς μπορούν να καταρριφθούν οι νόμοι της φύσεως μέσα σε μια σχέση δύο ανθρώπων; Μπορούν όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι άναρχοι στην ψυχή. Όπως ο ίδιος ο Χριστός μας ήταν Επαναστάτης. Όπως επαναστατικές και αναρχικές στον εκάστοτε τρόπο ζωής, αντίληψης ήταν και είναι οι διδαχές Του από τότε που γεννήθηκε μέχρι σήμερα που ζει στις ψυχές μας. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι που ξεσηκώνονται και ζουν βάσει αυτών των επαναστατικών διδαχών και νόμων, όταν σμίγουν έστω και κάτω απ' τις πιο ασυνήθιστες συνθήκες δημιουργούν σχέσεις που υπερνικούν κάθε συμβατικό, κάθε συνηθισμένο κι όμοιο. Κι όταν σμίγουν με περισσότερους τότε αποκτούν ακόμη μεγαλύτερη δύναμη. Φίλοι με φίλους, συγγενείς μεταξύ τους, άνθρωποι με μία δύναμη που ο ένας συμπληρώνει τον άλλον στη καθημερινότητα. Αλλά οι άγνωστοι που γίναν γνωστοί, οι επαναστάτες που γνωρίστηκαν για πρώτη φορά, τούτη η σχέση ανοίκεια, ασύμβατη, προκλητική και ιερή δε γνωρίζει εμπόδια και γίνεται σχέση σφοδρή απ' την πρώτη στιγμή ακόμη κι αν ποτέ δεν έχουν ιδωθεί. Γιατί ο επαναστάσης ξεχωρίζει τους ομοίους του. "Τελειωθείς εν ολίγω εκπλήρωσε χρόνους μακρούς...αρεστή γαρ εν Κυρίω η ψυχή αυτού"